ျမစ္ႀကီးနားမွ မရမ္လုရာ (အသက္ ၂၀) ႏွင့္ ၀ိုင္းေမာ္မွ တန္ေဘာလ္ေခါန္နန္စင္ (အသက္ ၂၁ ႏွစ္) တို႔သည္ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း မူဆယ္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္မိုင္၂၀ ခန္႔အကြာရွိေကာင္ခါရွဘုတ္ေက်းရြာတြင္ေစတနာ့၀န္ထမ္းဆရာမမ်ားအျဖစ္လုပ္ကိုင္ေနခဲ့ၾကသည္။ ကခ်င္ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္က သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ယင္းေနရာတြင္လြန္ခဲ့သည့္၈ လခန္႔က တာ၀န္ခ်ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေက်းရြာစာသင္ေက်ာင္းတြင္ စာသင္ၾကၿပီး ေက်းရြာ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းအတြင္းရွိ၀ါးအိမ္ငယ္ေလးတြင္ေနထိုင္ၾကသည္။ ရြာစြန္တြင္ရွိေသာ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္း အျခားေနထိုင္သူမည္သူမွ်မရွိေပ။ ေက်းရြာတြင္အိမ္ေျခ ၄၀ ခန္႔ရွိၿပီး လူဦးေရမွာ ၁၆၀ ခန္႔သာ ရွိသည္။ အစိုးရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈဧရိယာအတြင္းတြင္ရွိေသာ္လည္း မည္သည့္ ျမန္မာစစ္တပ္မွ် ေက်းရြာတြင္တပ္စြဲထားျခင္း မရွိပါ။ ေက်းရြာအတြင္း(သို႔မဟုတ္) ပတ္၀န္းက်င္တြင္ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႔မ်ားလည္း လႈပ္ရွားေနျခင္း မရွိပါ။
၂၀၁၅ ဇႏၷ၀ါရီ၁၉ ရက္၊ တနလၤာေန႔
နံနက္ ၇ နာရီခန္႔တြင္ ဗုိလ္မွဴး ေအာင္စိုးျမင့္ ဦးေဆာင္ေသာ ေက်ာက္မဲ အေျခစိုက္ ခမရ ၅၀၃ မွ ျမန္မာစစ္တပ္၊တပ္ဖြဲ႔၀င္ ၃၀ ခန္႔သည္ မူဆယ္ၿမိဳ႕၊ အေရွ႔ဖက္ မိုင္ ၂၀ ခန္႔အကြာရွိ ေကာင္ခါရွဘုတ္ေက်းရြာသို႔ ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သူတို႔သည္ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ (ေကအိုင္ေအ)ကို ဇႏၷ၀ါရီလ အေစာပိုင္းကထိုးစစ္ဆင္တိုက္ခိုက္ေနခဲ့ေသာ မုံးကိုးေဒသဘက္မွ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။ စစ္သားမ်ားက ေက်းရြာအတြင္းရွိ၊အရပ္ေဒသအသီးသီးရွိ အိမ္ေလးအိမ္တြင္ တဖြဲ႔ႏွင့္ တဖြဲ႔ျမင္ႏိုင္ေသာ အေနအထားတြင္ ေနရာယူလိုက္ၿပီး ရြာကိုပတ္ကာ အေစာင့္ခ်ေနရာယူခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔သည္သူတို႔၏ လံုၿခံဳေရးအတြက္ရြာတခုလံုးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္လံုၿခံဳေရး ယူထားခဲ့ၾကသည္။
ညေနပိုင္းတြင္ ေက်းရြာသူႀကီး၏ အိမ္တြင္ သူ၏ကေလး ေမြးေန႔ပါတီပြဲကို က်င္းပခဲ့ရာ ဆရာမႏွစ္ဦးသည္လည္းပါတီပြဲသို႔တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔သည္ည ၁၀ နာရီခန္႔တြင္အိမ္ျပန္သြားခ့ဲၾကသည္။
၂၀၁၅ ဇႏၷ၀ါရီ၂၀ ရက္၊ အဂၤါေန႔
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္၁ နာရီခန္႔တြင္ဘုရားေက်ာင္း၀င္းအနီးတြင္ေနထိုင္ေသာ ရြာသားသံုးဦးသည္ဘုရားေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွ ေအာ္ဟစ္သံုးမ်ား၊ ရိုက္ႏွက္သံမ်ားကို ၾကားခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔သည္ ဆရာမႏွစ္ဦးေနထိုင္ေသာ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး ေအာ္ေခၚၾကည့္ခဲ့ေသာ္လည္း မည္သို႔မွ တုန္႔ျပန္မႈ မရခဲ့ၾကပါ။ အိမ္တြင္ မီးထြန္းထားျခင္း မရွိခဲ့ပဲ အနီးနားရွိအိမ္သာတြင္သာ မီးေရာင္ကို ျမင္ခဲ့ရသည္။ အိမ္အတြင္းမွ ညည္းျငဴသံမ်ား ၾကားရသျဖင့္ သူတို႔သည္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း တံခါး မပြင့္ခဲ့ပါ။ ရြာသားမ်ားက အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦး အိမ္ေမာက်ေနသည္ဟု ယူဆၿပီး ေအာ္ဟစ္သံမ်ားမွာ အျခားအနီးအနားရွိအိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား ရန္ျဖစ္သံမ်ားျဖစ္မည္ဟုယူဆခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူတို႔အိမ္သို႔သူတို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
နံနက္ေစာေစာ ၇ နာရီခန္႔တြင္ထရပ္ကား တစီးသည္ျမန္မာ့စစ္တပ္မွ စစ္သားတခ်ဳိ႕ကို တင္ေဆာင္ၿပီး ရြာမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ စစ္သားအခ်ဳိ႕မွာ ရြာတြင္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။
နံနက္၇ နာရီခန္႔တြင္အိမ္နီးခ်င္းတစ္ဦးက ဆရာမမ်ား နံနက္စာ ျပင္ဆင္သည္ကို မေတြ႔ရသျဖင့္ ကေလးတစ္ဦးအားဆရာမမ်ားအား သြားေခၚရန္ေစလႊတ္လိုက္သည္။ ကေလးငယ္သည္သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ဆရာမမ်ား အမည္ကို အိမ္အျပင္မွ ေခၚခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တုန္႔ျပန္မႈ မရွိခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးငယ္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္အိမ္နီးခ်င္းကလည္း ဆရာမမ်ားအိမ္သို႔သြားၿပီး အမည္မ်ားကို ေအာ္ေခၚခဲ့ေသာ္လည္း ျပန္လည္ေျဖၾကားမႈ မရွိခဲ့ပါ။
ထို႔ေနာက္အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူက တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၾကည့္ရာ တံခါးမွာ အလြယ္တကူပြင့္သြားခဲ့သည္။ အိမ္အတြင္းတြင္ဆရာမႏွစ္ဦးမွာ ေစာင္တစ္ခုျဖင့္ ဖံုးၿပီး လဲေနသည္ကို အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူက ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူက သူတို႔အိမ္ေနဆဲျဖစ္သည္ဟု စဥ္းစားၿပီး ေစာင္ကို အနည္းငယ္ မ ၾကည့္လိုက္ရာမွ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေသဆံုးေနသည္ကိုေတြ႔ရွိခဲ့ရသည္။ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္တပိုင္းမွာ အ၀တ္အစားမ်ား ကင္းမဲ့ေနၿပီး သူတုိ႔ကိုယ္ခႏၶာတြင္ဓါးဒဏ္ရာမ်ား ေတြ႔ရွိ
ကာ ဦးေခါင္းတြင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရိုက္ႏွက္ထားသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ အေလာင္းမ်ားအနီးတြင္ေသြးစြန္းေနေသာ တုတ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းကို ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူက ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသျဖင့္အျခား ရြာသားမ်ား ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၾကသည္အိမ္အေရွ႕ဘက္သဲေျမေပၚ တြင္စစ္ဖိနပ္ရာမ်ားကို ေတြ႔ရွိသတိထားမိခဲ့ၾကသည္။
ရြာလူႀကီးက ရဲကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားခဲ့ၿပီး ေန႔ခင္း ၂ နာရီခန္႔တြင္ ပန္ဆိုင္းမွ ရဲမ်ား ေဆးရံုကားႏွင့္အတူေရာက္လာသည္။ အေလာင္းမ်ားကို မူဆယ္ေဆးရံုသို႔ေဆးရံုကားျဖင့္သယ္ေဆာင္သြားၾကသည္။
၂၀၁၅ ခုႏွစ္ဇႏၷ၀ါရီ၊ ၂၁ ရက္
ေန႔ခင္းပိုင္းတြင္ေက်ာက္မဲမွ ေနာက္ထပ္စစ္သား ၂၀၀ ခန္႔ထပ္မံေရာက္ရွိလာၿပီး စစ္သား ၁၀၀ ခန္႔မွာ ရြာသားမ်ား၏အိမ္မ်ားတြင္စတင္တည္းခိုေနၾကၿပီး က်န္၁၀၀ ခန္႔မွာ ရြာအနီးတြင္ကင္းလွည့္ေနသည္။ ဗိုလ္မွဴး ေအာင္ျမင့္စိုးႏွင့္ခမရ ၅၀၃ မွ စစ္သားအခ်ဳိ႕မွာ ေက်းရြာအတြင္း ဆက္လက္ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။
သံုးသပ္ခ်က္
မုဒိန္းက်င့္ သတ္ျဖတ္မႈကို ဇႏၷ၀ါရီ ၁၉ ရက္ေန႔က ေရာက္ရွိလာေသာ ျမန္မာစစ္တပ္မွ တပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း ဆက္စပ္အေထာက္အထားမ်ားကို အားေကာင္းေကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။ ယင္းတပ္ဖြဲ႔မ်ားသည္ ရြာပတ္ပတ္လည္ကို လံုၿခံဳေရး ယူထားခဲ့သျဖင့္ ယင္းစစ္သားမ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ အျခားမည္သူ တဦးတစ္ေယာက္မွဤျပစ္မႈမ်ားကိုက်ဴးလြန္ရဲၾကမည္မဟုတ္ေပ။
