"ျပည္သူပုိင္သိမ္းပဲြႀကီး"

-------------------------
(ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

သမိုင္း အစစ္ေတြကို သိရွိၾကေစဖို႕ ဆရာ့
ေဆာင္းပါး အခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာ့လမ္းစဥ္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္မွာ စက္မႈလက္မႈ
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို တည္ေထာင္သည္မဟုတ္
ဘဲ တည္ရွိၿပီး အရပ္သားပို္င္လုပ္ငန္းမ်ားကိုသိမ္းယူ
ေသာ စနစ္ျဖစ္သည္။

၁၉၆၃ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ဘီအိုစီ ေရနံကုမၸဏီႏွင့္
အိုင္ဘီပီ ေရနံလုပ္ငန္းကို သိမ္းၿပီး ျမန္မာ့ေရနံ ေကာ္
ပိုေရးရွင္းကို ဖဲြ႔စည္းလုိက္သည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲတြင္
ဘဏ္တုိက္ (၃၁) တုိက္ကုိ သိမ္းၿပီး လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား
စတင္သိမ္းေတာ့သည္။ အဂၤလို - ဘားမား သတၱဳတြင္း
ကုမၸဏီႏွင့္ ပုလဲလုပ္ငန္းတို႔ ပါသြားၾကသည္။

စစ္တပ္မွ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္
တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး တျဖစ္လည္း
ျမန္မာႏုိင္ငံ စီးပြားတိုးတက္မႈ ေကာ္ပိုေရးရွင္း
(BEDC) ႏွင့္ စစ္ဖက္ကုန္စည္ ျဖန္႔ခ်ီေရး (DSI)
တို႔ကိုလည္း သိမ္းေလသည္။

စီးကရက္ ကုမၸဏီမ်ား၊ သတၱဳတြင္းလုပ္ငန္းမ်ား၊
ဆပ္ျပာခ်က္လုပ္ငန္း၊ ထီးစက္လုပ္ငန္း စသည့္
စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား၊ ပံုႏွိပ္စက္မ်ား၊ အရပ္
သားပိုင္ ေက်ာင္း (၈၁၄) ေက်ာင္း၊ သာသနာျပဳ
ေဆး႐ံု (၉) ႐ံု၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံု (၁၈၂) ႐ံု စသည္ျဖင့္
အားလံုးကို ျပည္သူပုိင္ ျပဳလုပ္သည္။

အႀကီၤးဆံုး ျပည္သူပုိုင္သိမ္းပဲြႀကီးကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
ႏွင့္တကြ နယ္မ်ားတြင္ပါ ၁၉၆၄ ခု၊ ဧၿပီလ (၉)
ရက္ေန့တြင္ က်င္းပသည္။

အသိမ္းခံရသည့္သူမ်ား မသိၾကေစရန္ လွ်ိဳ႕၀ွက္
စီစဥ္သည္။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ ပါတီ မိတ္ေဆြ
ဆိုသူမ်ားႏွင့္ စစ္ဗိုလ္စစ္သားမ်ားကို သန္းေခါင္တိ
တိတြင္ ေအာင္ဆန္းအားကစားကြင္းႀကီး၌ စုထား
သည္။ မိုးမလင္းမီတြင္ လူစုခဲြၾကၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔
အျပား သြားေရာက္ကာ ပဲြ႐ံုမ်ား၊ လက္လီ လက္ကား
ဆုိင္မ်ား၊ သမ၀ါယမဆိုင္မ်ား၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွန္
သမွ်ကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းလိုက္ေလေတာ့သည္။

ျပည္သူပိုင္သိမ္းရာတြင္ လုပ္ငန္းႀကီးပါက ဗိုလ္မႉးက
ကြပ္ကဲသည္။ အလတ္စားလုပ္ငန္းကို ဗိုလ္ႀကီး၊
အငယ္စားလုပ္ငန္းကို တပ္ၾကပ္ႀကီးတို႔က ကြပ္ကဲၿပီး
သိမ္းယူသည္။ လက္နက္ကိုင္စစ္သားမ်ားက ေစာင့္
ၾကပ္ေပးရသည္။

ပါတီမိတ္ေဆြမ်ားက မူလပိုင္ရွင္မ်ား၏ ေနရာတြင္
အစားထိုးၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ ငန္းကို ဆက္
လက္လုပ္ကုိင္ၾကသည္။

ဆုိင္ႀကီးမ်ားမွ လက္လီဆိုင္ကေလးမ်ားအထိ
ဆုိင္ပုိင္တို႔အဖို႔ နံနက္ေစာေစာ ဆုိင္ဖြင့္ရန္
သြားၾကေသာ အခါတြင္ မိမိတို႔ ဆိုင္ေရွ႕မ်ားတြင္
စစ္အရာရွိႏွင့္ ပါတီမိတ္ေဆြဆိုသူမ်ားကို ေတြ႔ၾက
ရသည္။

ျပည္သူပိုင္ အမိန္႔ကို ဖတ္ျပၿပီး လုပ္ငန္းကို
သိမ္းယူေသာအခါတြင္ ဆိုင္ (သို႔မဟုတ္) လုပ္ငန္း၏
ေသာ့ႏွင့္ ေငြမ်ားကို အပ္ၾကရသည္။ အေရးတႀကီး
ေတာင္းၾကသည္မွာ လုပ္ငန္းပိုင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား
ႏွင့္ ကားေသာ့မ်ား ျဖစ္၏။ ထိုေန႔ နံနက္က စတင္ၿပီး
ထိုဆုိင္၊ ထိုလုပ္ငန္းမွ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္သည္ ဗုိလ္ႀကီး
သို႔မဟုတ္ တပ္ၾကပ္ ႀကီးပုိင္ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြား
ေလေတာ့သည္။

တင္ေမာင္က ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း သမီးမ်ားကို ေက်ာင္းပို႔၊
ေက်ာင္းႀကိဳတာ၀န္ယူထားရသည္။ ျပည္သူပုိင္မသိမ္း
မီက ကားျပာေလးတစီးႏွင့္ ေက်ာင္းလာေလ့ရွိေသာ
ေမာင္ႏွစ္မသံုးေယာက္တို႔ ေျခလ်င္လာၾကတာကို ျမင္
ရၿပီး ခါတိုင္း ေျခလ်င္ေက်ာင္းတက္ေလ့ရွိသူ ကေလး
တဦးက ထိုကားျပာကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းတက္လာ
သည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ကားအထဲမွ ကေလးက
အမူအရာ မထူးျခားေစကာမူ စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ႏွင့္
တူေသာ ကားေမာင္းလာသူ အမ်ိဳးသမီးကို ေခါင္း
တေမာ့ေမာ့ ရွိေနသည္ကို ျမင္ရသည္။

ဆိုရွယ္လစ္ သခၤါရတရားကို ႐ႈမိပါေတာ့၏။

ျပည္သူပိုင္သိမ္းပဲြတြင္ စစ္ဗိုလ္မ်ားအား
ကားမအပ္သူမ်ားကို ႀကီးေလးေသာ အျပစ္ကို
ေပးေလ့ရွိသည္။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး
ေဂ်ာ့အို၀ဲလ္၏ `ျမန္မာျပည္မွ ေန႔မ်ား´ ၀တၳဳမွာ
ပါရွိခဲ့သည့္ စမတ္နဲ မုကာရမ္ဒမ္ စာအုပ္ဆုိင္
ဆူးေလဘုရားလမ္းတြင္ ရွိသည္။

စာအုပ္ဆုိင္ကို စစ္ဗိုလ္က လာေရာက္သိမ္းစဥ္က
ပိုင္ရွင္အဖိုးႀကီးတြင္ ကားပ်က္ႀကီးတစီးရွိပါလ်က္
ကားမအပ္ေသာ အမႈအတြက္ ေထာင္ (၄) ႏွစ္
အျပစ္ေပးခဲ့သည္။ အဖိုးႀကီးခမ်ာ အသက္ (၇၂)
ႏွစ္ ရွိရွာပါၿပီ။

ျပည္သူပိုင္ သိမ္းပဲြအၿပီး၌ ဆုိင္အသိမ္းခံရသူ
မိတ္ေဆြတဦးထံသြားၿပီး အားေပးစကား ေျပာ
မိသည္။ `က်ေနာ္ အျမတ္ႀကီးစား မဟုတ္ပါဘူး။
ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လုပ္ကုိင္ စားေသာက္
သူပါဗ်ာ´ ဟု ညည္းေလ ေသာေၾကာင့္ `၀ိပါက၀ဋ္
ေပါ့ဗ်ာ´ ဟု တရားျပေနခုိက္တြင္ လူတေယာက္၀င္
လာသည္။ ပိုးလံုခ်ည္၊ ပိုးအက်ႌႏွင့္ ပဲြထိုင္သြားမည့္
သူကဲ့သို႔ ၀တ္ဆင္ထားေသာ္လည္း သူ၏မ်က္ႏွာက
ေဒါသထြက္ေနဟန္ နီျမန္းေနေသာေၾကာင့္မည္သို႔မွ်
၀င္မေျပာဘဲ ၾကည့္ေနမိ၏။

`လာပါဗိုလ္ႀကီး ထုိုင္ပါ၊ ထုိင္ပါ´ ဟု မိတ္ေဆြက
ဖိတ္သည္ကို မထိုင္ဘဲ ဆူပူစကားေျပာေလေတာ့
သည္။

`တေန႔က ဆိုင္ကို သိမ္းတုန္းက ခင္ဗ်ားအပ္တဲ့
ကားမွာ အပိုဘီးမပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ထိန္ခ်န္ထားခဲ့
တယ္။ အခု လမ္းမွာ ဘီးေပါက္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ား
ခုိးထားတဲ့ ဘီးကို အခုအပ္ပါ´ ဟု ေဒါသႏွင့္ ေျပာ
သည္။ မိတ္ေဆြက `ကားမွာ အပိုဘီးပါပါတယ္။
ဘီးငါးဘီး အပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကားမ်ိဳးက အပိုဘီးကို
ေနာက္ခန္းမွာ မထားဘဲ ကားရဲ့ ဖလိန္ေအာက္မွာ
ဘီးအိမ္နဲ႔ ထည့္ထားလို႔ မျမင္ရတာပါ´ ဟု ရွင္းျပ
သည္။`ကားကို သိမ္းတုန္းက ဘာလို႔ မရွင္းျပတာ
လဲ´ ဟု ဆူပူေငါက္ငမ္းၿပီး ထြက္သြားသည္။

လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ဆိုင္ရွင္မ်ားထံမွ လုယူထားသည့္
ကားကို ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမ်ားအတြက္သံုးၾက
သည္ကို ျမင္ရသည္။

ကုန္စည္မ်ားကိုလည္း ခိုး၀ွက္ၾကသည္။ အဖိုးတန္
ေသာ ကုန္ဆုိင္မ်ားကို သိမ္းရန္ တာ၀န္က်သူ စစ္
ဗိုလ္မ်ား သည္ ခ်က္ခ်င္းခ်မ္းသာၾကေတာ့သည္။

ကားမ်ား၊ ကုန္မ်ားကိုသာမက ဆုိင္ခန္းမ်ားကိုပါ
စစ္ဗိုလ္မ်ားက ခိုးၾကသည္။ ရန္ကုန္တြင္ေရာ၊ နယ္
တို႔တြင္ပါ လက္လီလက္ကားဆိုင္ (၁၂၇၆၄) ဆိုင္ကို
သိမ္းၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ အမ်ိဳးတူ ကုန္မ်ား ပူးေပါင္း
ေရာင္းခ် မည္ဟု မူခ်မွတ္ကာ ကုန္မ်ားကို ဆိုင္ႀကီးမ်ား
ရွိရာသိို႔ ေျပာင္းေသာအခါတြင္ ရန္ကုန္၌ ဆုိင္ေနရာ
တေသာင္းခန္႔ လစ္လပ္သြားသည္။ ေအာက္ထပ္
လမ္းေဘးမ်ားမွ ဆိုင္ခန္းမ်ားအျပင္ အိႏၵိယသို႔ အၿပီး
ျပန္သြားသူ ကုလားမ်ား၏ အိမ္ခန္းေတြပါ အစုစုအိမ္
ခန္း တသိန္းခန္႔ကို စစ္ဗိုလ္ျမဴမင္းႀကီးက ကြပ္ကဲၿပီး
စစ္ဗုိလ္မ်ားႏွင့္ ပါတီ၀င္ လက္နက္ခ် ကြန္ျမဴနစ္မ်ား
ကို ေနရာခ်ေပးေလသည္။

အားလံုးလိုလိုပင္ ျပန္ေရာင္းစားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕
စစ္ဗိုလ္မ်ားက အိမ္ခန္းေရာ ဆုိင္ခန္းပါ ေလးငါးလံုး
ရယူၿပီး တဆင့္ ေရာင္းစားသည္။

တ႐ုတ္၊ ကုလား စီးပြားေရးေစ်းကြက္ကို ဖ်က္သိမ္း
ရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဆိုင္မ်ားကို သိမ္းခဲ့ေစကာမူ
စစ္ဗုိလ္မ်ားက ျပန္လည္ေရာင္းစားၾကေသာေၾကာင့္
တ႐ုတ္၊ ကုလားမ်ား လက္ထဲသို႔ပင္ ျပန္ေရာက္သြား
ျပန္ေပသည္။

ဘဏ္တိုက္မ်ား၊ ဆိုင္မ်ား၊ လုပ္ငန္းမ်ားကို
သိမ္းရာတြင္ စာရင္းမရွိ၊ အင္းမရွိ ခိုးယူၾကသည္။
အမ်ားစု ျဖစ္ေသာ ျမန္မာပိုင္လုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကို
ေလ်ာ္ေၾကးမေပးေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ဘီအုိစီႏွင့္
ႏိုင္ငံျခားသားပုိင္ ဘဏ္တုိက္ႀကီးေတြကိုမူ ႏုိင္ငံ
ျခားသံုးေငြႏွင့္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးသည္။

ဆီြဒင္ျပည္မွ လုပ္ငန္းရွင္တဦးပုိင္သည့္ မႏၱေလး
မီးျခစ္စက္ကိုလည္း ႏုိင္ငံျခားေငြႏွင့္ ေလ်ာ္ေၾကး
ေပးသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက တႏွစ္တြင္ ကိုးလတာမွ်
ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားသို႔ သြားေရာက္ဇိမ္ခံေလ့ရွိသျဖင့္
သူသြားေသာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ မ်က္ႏွာမငယ္ေစ ရန္
ႏိုင္ငံျခားသံုးေငြႏွင့္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရသည္ဟု
ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ စံုစမ္းသိရွိရသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းက ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကို
ေၾကာက္တတ္သည့္ သူရဲေဘာေၾကာင္ေသာ
စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သူႏုိင္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား
ကို ရက္စက္စြာ အႏုိင္က်င့္သည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား
သည္ စက္ဆုပ္႐ြံ႕ရွာဖြယ္ ေကာင္းလွ ေပသည္။

ျမန္မာပိုင္ဆိုပါက စာရင္းအင္း က်က်နနရွိေသာ
ဘဏ္တိုက္မ်ားကုိပင္ ေလ်ာ္ေၾကးမေပးေစကာမူ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္း၏ ေဆြမ်ိဳး
မ်ားပိုင္ေသာလုပ္ငန္းမ်ားကို တိတ္တိတ္ပုန္း ေလ်ာ္
ေၾကး ေပးသည္။ အထပ္သားစက္လုပ္ငန္းကို သိမ္း
စဥ္က လုပ္ငန္းတန္ဖိုးအားလံုးကို ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြႏွင့္
ေလ်ာ္ေၾကး ေပး႐ံုမွ်မက မိသားစုတခုလံုး အဂၤလန္သို႔
သြားေရာက္ေနထုိင္ႏုိင္ရန္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ပါ ထုတ္
ေပးသည္။ မတရားမႈ မွန္သမွ် တခုမက်န္ က်ဴးလြန္ခဲ့
ေပသည္။

ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ကုန္သြယ္လုပ္ငန္းမ်ားကို
သိမ္းယူခဲ့သည္ ဂယက္အျဖစ္ ကုန္စည္မ်ား ရွားပါး
သည္ကို ရင္ဆုိင္ၾကရသည္။ ရွားပါးသျဖင့္ ကုန္ေစ်း
ႏႈန္းမ်ား တက္ေနခ်ိန္ ၁၉၆၄ ခု၊ မတ္လ (၁၇) ရက္
ေန႕တြင္ အစိုးရက ထုတ္ေ၀သံုးစြဲထားသျဖင့္ လူထု
၏ လက္ထဲတြင္ လွည့္လည္သံုးစဲြေနေသာ က်ပ္
(၁၀၀) တန္ႏွင့္ (၅၀) တန္ ေငြစကၠဴမ်ားကို တရား
မ၀င္ဟု ေၾကညာလုိက္သျဖင့္ လူထုႀကီးတရပ္လံုး
မဲြသြားရွာသည္။ လွည့္လည္ေနေသာ ေငြ၏ (၂၂)
ရာခုိင္ႏႈန္းကို သံုးစဲြခြင့္ ပယ္ဖ်က္ေသာေၾကာင့္
အစုိးရအဖို႔ က်ပ္ (၉၁၅.၈) သန္း အျမတ္ရသြား
သည္။ လူထုမွာ က်ပ္ (၉၁၅.၈) သန္း မဲြရသည္။

လူထု မည္သို႔ ခံရေစကာမူ အစိုးရက အနည္းငယ္မွ
ေလွ်ာ့မေပး၊ ၁၉၆၆ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ (၆) ရက္ေန႔တြင္
ကုန္သြယ္ေရး အမိန္႔သစ္ထုတ္ကာ ခ်ဳပ္ကိုင္ျပန္သည္။
ကုန္စည္အမ်ိဳးအစား (၄၆၀) ကို အရပ္သားမ်ား မထိရ
ဘဲ အစိုးရကသာ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ ရွိေတာ့သည္။ ဖဲြႏု၊
ဆန္ကဲြမွ စတင္ၿပီး နႏြင္းတက္အထိ ေတာ္လွန္ေရး
အစုိးရကသာ သိုေလွာင္ခြင့္၊ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ ရွိေတာ့
သည္။

ထိုကဲ့သို႔ ပုဂၢလိက အရပ္သားပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ားကို
စစ္ဗိုလ္မ်ားက လုယက္သည့္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး
စနစ္ကို ထူေထာင္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရး
လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား က်ဆင္းပ်က္ျပားသြားေလေတာ့
သည္။

၁၉၆၄-၆၅ ခုႏွစ္က လယ္ယာကုန္ထုတ္လုပ္မႈ
တန္ဖိုး (၂၅၂) ကုေဋရွိခဲ့ရာမွ ၁၉၆၅-၆၆ ခုႏွစ္မွာ
(၂၄၁) ကုေဋအထိ က်ဆင္းသြားသည္။

အထူးသျဖင့္ ဆန္ရွားသြားသည္။
၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ စပါးခင္းမ်ား
အၾကားတြင္ရွိေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး၌ ဆန္ျပတ္
သြားေသာေၾကာင့္ လူထုႀကီး မ်က္သလဲဆန္ပ်ာ
ျဖစ္ၾကရသည္။ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုးမွလူအမ်ားသည္
ဆန္ထြက္ရွာေနၾကရသျဖင့္ ႐ံုးမ်ား၊ ဆိုင္မ်ားပိတ္
သြားသည္။ ထိုအခါ စစ္စံုေထာက္မ်ားက တ႐ုတ္
အမ်ိဳးသားမ်ားကိုလုိက္လံ႐ိုက္ႏွက္ၾကၿပီး တ႐ုတ္
-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းကို ဖန္တီးကာ လူထုႀကီး၏
ေသြးျဖင့္ ဆန္ျပသာနာကို ေျဖရွင္းသည္။

မ်ားစြာ ရက္စက္ယုတ္မာလွသည္။

လူထုႀကီးမွာ ေက်ာေကာ့ၿပီး ခံၾကရသည္။

Andrew Soe
၈ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၅။

*( ပံုမ်ားမွာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ျမင္ကြင္း
ဓတ္ပံု တခ်ိဳ႕ ျဖစ္သည္)။

Like ·  · Share