၁။ ျပည္ေထာင္စုနယ္ေျမ၏ (၆၀)ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္သည္ တိုင္းရင္းသားတို႕အပိုင္ ျဖစ္သည္။
၂။ ျပည္ေထာင္စုလူဦးေရ၏ (၃၀)ရာခိုင္ႏႈန္းမွ်သည္ အဆိုပါျပည္နယ္တို႕တြင္ ေနထိုင္ၾကသည္။
၃။ ျပည္ေထာင္စုသယံဇာတ၏ (၈၀)ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ရွိေနသည္။
၄။ ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕ဝင္ ျပည္နယ္အားလုံးသည္ အိမ္နီးခ်င္းတို႕ႏွင့္ နယ္ခ်င္းထိစပ္ေနသည္။
ဤအေနအထားသည္ ဝိသမေလာဘရွိသူတို႕၏ အႏၲရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚေနသကဲ့သို႕ ရွိသည္။ ျပည္မတြင္
၁။ စစ္လိုလားေသာ၊ ဖက္ဆစ္ဆန္ေသာ၊ နယ္ခ်ဲ႔စိတ္ရွိေသာ၊ ျပည္ေထာင္စုစိတ္ဓာတ္မရွိေသာ၊ အင္အား(၅)သိန္းရွိေသာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ရွိေနသည္။
၂။ အလားတူစြာ ဖက္ဒရယ္စနစ္ကို လက္မခံေသာ၊ ဖက္ဒရယ္တပ္မေတာ္ကို လက္မခံေသာ၊ ႏိုင္င္ငံေရးဦးေဆာင္မႈကို တပ္မေတာ္လက္ထဲမွာ ထားေသာ၊ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ စစ္ရာဇဝတ္မႈမ်ားကို က်ဴးလြန္ထား၍ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ အကာအကြယ္ေပးလိုေသာ၊ ျပည္သူ႕အက်ဳိးစီးပြားကို ဂရုမစုိက္ေသာ ျမန္မာ့အစိုးရ ရွိေနသည္။
၃။ ထိုနည္းတူစြာ ရွိရွိသမွ်ကို တိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္၊ တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရး၊ ျပည္ေထာင္စုမၿပဳိကြဲေရးေျပာ၍ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ရန္သူဟု သေဘာထားေနသည့္ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္ ရွိေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအေနျဖင့္ အႏၲရာယ္မည္မွ်ရွိသည္ကို ခ်ိန္ဆၾကည့္ပါ။ ဤအႏၲရာယ္ကို မကာကြယ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ျပည္နယ္ကား မေပ်ာက္၊ အမ်ဳိးကား ေပ်ာက္ရမည္မွာမုခ် ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္
၁။ မိမိတို႕ျပည္နယ္မ်ားကို စုစည္း၍ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတစ္ခုကို ထူေထာင္ရန္ သင့္သည္။
၂။ ဖက္ဒရယ္တပ္မေတာ္ကို ထူေထာင္၍ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႏွင့္ စစ္အင္အားခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီမွ်ေအာင္ လုပ္ရမည္။
၃။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို လက္ခံႏိုင္ေသာ၊ ဖက္ဒရယ္တပ္မေတာ္စနစ္ကို ယုံၾကည္ေသာ ျမန္မာအစိုးရတစ္ရပ္ ရွိလာခဲ့လွ်င္ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းရန္ သင့္သည္။
