ဝနဲ႕ မိုင္းလား ပဋိပကၡကို အနီးကပ္ၾကည့္႐ႈျခင္း (ဒုတိယပိုင္း)

Mg Mg Soe w

#eaos_mms75
13/10/2016

NDAA ႏွင့္ ဆီလူးေဒသ

မူလ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (CPB) ၈၁၅ စစ္ေဒသတြင္ ဆီလူးေဒသ ပါဝင္ျခင္းမရွိေပ။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွစ၍ CPB ၈၁၅ စစ္ေဒသအျဖစ္မွ NDAA အျဖစ္သုိ႔ ခြဲထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ NDAAႏွင့္ေပါင္းစည္းလိုက္ေသာ ေဒသႏွင့္ တပ္ျဖစ္သည္။မူလဇစ္ျမစ္ဆိုရေသာ္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ႏြမ္စစ္ဟန္ ရွမ္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းစတင္ကတည္းကျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ႏြမ္စစ္ဟန္ ရွမ္းလက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္မႈ မ်ားစတင္ၿပီးေနာက္ က်ိဳင္းတုံ၊ မိုင္းယန္း၊ ဆီလူးေဒသမ်ားတြင္ ရွမ္းလက္နက္ ကိုင္ပုန္ကန္မႈေပၚေပါက္ခ့ဲ သည္။

ထိုေဒသ၌ ေခါင္းေဆာင္သူမွာ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ စဝ္ငါးခမ္း ေခၚ ေက်ာက္ငါးခမ္းျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ငါးခမ္းသည္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လခန္႔၌ ႏြမ္စစ္ဟန္မွ စဝ္ဟန္စစ္တိုင္း (SNA ) ဟူေသာအမည္ျဖင့္ ခြဲထြက္ၿပီး က်ိဳင္းတံု မိုင္းေယာင္း မိုင္းလား ဆီလူးေဒသတြင္ လႈပ္ရွားခ့ဲသည္။
ခြဲထြက္ၿပီးေနာက္ ေက်ာက္ငါးခမ္း၏ စဝ္ဟန္စစ္တိုင္း အဖြဲ႔သည္ တပ္ရင္း ၇ ရင္းခန္႔ ဖြဲ႔စည္းနိုင္ခ့ဲသည္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ခန္႔တြင္ ေက်ာက္ငါးခမ္း လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံရၿပီး ယခင္ က်ိဳင္းတုံေစာ္ဘြား၏ ေငြတိုက္မႉးေဟာင္း ဦးဘသိန္းက ဆက္လက္ ေခါင္း ေဆာင္သည္။ သူ႔ေနာက္တြင္ အြန္က်န္းက ဆက္လက္ေခါင္းေဆာင္သည္။

သုိ႔ႏွင့္ ၁၉၆၆ ႏွစ္လယ္ခန္႔တြင္ စဝ္ဟန္စစ္တိုင္းမွ တပ္ရင္း ၃ ရင္း ပ်က္သြားခ့ဲသည္ဟု ဆိုသည္။ စစ္ရဲတပ္မွ ေတာခိုေသာ ဝ လူမ်ိဳး ဗိုလ္ေမာင္ ဦးစီးသည့္ တပ္ရင္းသည္လည္း ၁၉၆၆ ခန္႔တြင္ ေက်ာက္ငါးခမ္း အဖြဲ႔မွ ခြဲထြက္လႈပ္ရွားခ့ဲၿပီးေနာက္ လက္နက္ခ်သြားခ့ဲသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုင္းမ၊ မိုင္းယန္း၊ ပ်က္ကန္နယ္ေျမမ်ားတြင္ တပ္ရင္းတရင္းစီသာ က်န္ေတာ့သည္။

၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ “စဝ္ဟန္စစ္တိုင္း”မွ အိုက္ျမင့္ ေခၚ စဝ္ခြန္ျမင့္ႏွင့္ စိုင္းေနာ္ပန္းတို႔”တပ္ဟန္စစ္တိုင္း” အမည္ျဖင့္ ထပ္မံခြဲ ထြက္သည္။ ထို ႔ေနာက္ ၁၉၇၀ ခန္႔တြင္ စဝ္ဟန္စစ္တိုင္း ဒုေခါင္းေဆာင္နန္ဆိုင္ေက်ာက္ႏွင့္ အင္အား ၆၀ ခန္႔ လက္နက္ခ် သည္။စဝ္ဟန္စစ္တိုင္း ေခါင္းေဆာင္ အြန္က်န္းႏွင့္ လက္က်န္အင္အားအနည္းစုကေတာ့ လာအိုနယ္စပ္ကို ျဖတ္၍ ထြက္ခြာသြား ၿပီးေနာက္ ေက်ာက္ငါးခမ္း၏ စဝ္ဟန္စစ္တိုင္း (SNA) ၿပိဳကြဲသြားခ့ဲသည္။ ေက်ာက္ငါးခမ္း၏ SNA တပ္ဖြဲ႔မွ မူလကတည္းက လာအိုအေျခစိုက္ CIA တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိေပရာ ထိုအဆက္အသြယ္ေဟာင္းမ်ားထံ ခိုလႈံသြားသည္ဟု ယူဆ ရပါသည္။

သုိ႔ျဖစ္ရာ ထိုေဒသ၌ ေက်ာက္ငါးခမ္းအဖြဲ႔မွ ခြဲထြက္သည့္ စဝ္ခြန္ျမင့္ဦးစီးသည့္ တပ္ဟန္စစ္တိုင္းအဖြဲ႔သာ က်န္ခ့ဲ့ၿပီး ၁၉၇၂ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းခန္႔တြင္ ၎တို႔သည္ CPB ၏ ၈၁၅ တပ္ဖြဲ႔ႏွင့္စတင္ ဆက္စပ္ဆက္ဆံခ့ဲၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ CPB ဗဟို အစီအစဥ္ ျဖင့္ တပ္မဟာ ၇၆၈ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းရပ္တည္ခ့ဲၿပီး ဆီလူးေဒသ၌ လႈပ္ရွားသည့္ CPB ၏ ရွမ္းလူမ်ိဳး အေျချပဳတပ္မ ဟာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ CPB ၿပိဳကြဲၿပီးေနာက္ ဆီလူးေဒသ တပ္မဟာ ၇၆၈ အတြင္း ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ တပ္မဟာႏိုင္ငံေရးမႉး စိုင္းေနာ္ပန္း တပ္မဟာမႉး ခြန္ဆာတို႔ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရသည့္ ႐ႈပ္ေထြးမႈမ်ားေနာက္ပိုင္းတြင္ အဆိုပါ တပ္မဟာႏွင့္ ဆီလူးေဒသသည္ NDAA မိုင္းလားႏွင့္ ပူးေပါင္းခ့ဲၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ရွိ NDAA ထိန္းခ်ဳပ္ရာေဒသ၌ ရွမ္းလူမ်ိဳး ေနထိုင္ရာေဒသက ပိုလာသည္ဟု ဆိုရမည္။
ပူးေပါင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ တပ္မဟာ ၇၆၈ အား NDAA ၏ တပ္မဟာ ၃၆၉ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႔စည္းခ့ဲသည္။ အဆိုပါ တပ္ဖြဲ႔အား ဦးေဆာင္သည့္ စဝ္ခြန္ျမင့္သည္ NDAA ၏ ဒုဥကၠဌအျဖစ္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၎ကြယ္လြန္သည္
အထိ တာဝန္ယူခ့ဲသည္။

ထိုသုိ႔ အဓိက အခါႏွင့္ ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ားအျပင္ ပေလာင္၊ လားဟူမ်ားပါ စုေပါင္းေနထိုင္အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ေဒသျဖစ္လာသည္။ ထိ႔ုေၾကာင့္အဖြဲ႔နာမည္အား PSC ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ စည္းလုံးညီညြတ္ေရးေကာင္စီဟူ၍လည္းေကာင္း တပ္ဖြဲ႔အမည္အား NDAA အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီမဟာမိတ္တပ္မေတာ္ဟူ ၍လည္းေကာင္း ေခၚဆိုထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိ႔ုအတူ ေခါင္းေဆာင္ ပိုင္းတြင္ အခါမ်ား ရွမ္းမ်ား ယခင္ CPB လက္ထက္မွ တပ္မႉးေဟာင္းမ်ား စသျဖင့္ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားျခင္း ျဖစ္ ေပသည္။

NDAA ႏွင့္ NCA

လက္ရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ NCA လက္မွတ္ထိုးရန္ လိုအပ္သည္ဟု တပ္မေတာ္ႏွင့္အတူ NLD အစိုးရကလည္း ရပ္ခံလိုက္သည္။ ထိုအေျခအေန ေအာက္တြင္ NCA လက္မွတ္ထိုးေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ UWSA ႏွင့္ NDAA ၾကားသေဘာ ထားကြဲလြဲမႈေၾကာင့္ ဤပဋိပကၡေပၚေလသေလာဟူ၍ ေစာေၾကာသူမ်ားေရာ သုံးသပ္သူမ်ားပါေပၚလာသည္ကို ေတြ႔ရ သည္။

ပထမအခ်က္အေနႏွင့္ဆိုၾကသည္မွာ ၂၁ ရာစုပင္လုံတြင္ UWSA မွ အဓိက ေခါင္းေဆာင္မ်ား မလာေသာ္လည္း NDAA မွအဓိကေခါင္းေဆာင္မ်ား လာသည့္ အေျခခံေပၚမွေန၍ တြက္ခ်က္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔လာျခင္း မလာျခင္းေပၚမွေန၍ တြက္ခ်က္ရန္မျဖစ္နိုင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံသုိ႔ NCA လက္မွတ္ထိုးထားသည့္ RCSSေခါင္းေဆာင္ စဝ္ရြက္ဆစ္လည္း တက္ေရာက္ျခင္းမရွိေပ။ သုိ႔ျဖစ္ရာစဝ္ရြက္ဆစ္ကိုယ္တိုင္ မတက္သည္ႏွင့္ RCSS သည္ NCA ေဖာက္ဖ်က္လိမ့္မည္ဟု သုံးသပ္ရန္ မျဖစ္နိုင္ေပ။

၂၁ ရာစုပင္လုံညီလာခံ မတိုင္မီေရာ ညီလာခံအၿပီးမွာ ျပဳလုပ္သည့္ အစည္းအေဝးမ်ားတြင္ NDAA ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ သူတို႔အေနႏွင့္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ထိုးၿပီးကတည္းက မည္သည့္တိုက္ပြဲမွ မျဖစ္သည္ကို ၎ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ တြင္ အစိုးရႏွင့္ ျပည္နယ္အဆင့္ ျပည္ေထာင္စု အဆင့္လက္မွတ္ ၃ ႀကိမ္တိုင္ထိုးၿပီးၿပီျဖစ္၍ NDAA အေနႏွင့္ထပ္မံ ထိုး ရန္မလိုေၾကာင္း တရားဝင္ေျပာဆိုခ့ဲသည္။အကဲခတ္ အခ်ိဳ႕ေထာက္ျပစရာျဖစ္ခ့ဲသည့္၂၁ ရာစုပင္လုံ ညီလာခံ ဒုတိယေန႔တြင္ NDAA အတြင္းေရးမႉးဦးၾကည္ျမင့္ မွ အစိုးရ NCA ကိစၥအား ေထာက္ခံေျပာၾကား သည္ဆိုရာ၌လည္း ၎တို႔ NDAA အေနႏွင့္ NCA လက္မွတ္ထိုးသြားမည္ဟု လုံးဝထည့္သြင္း ေျပာဆိုျခင္းမရွိခ့ဲေပ။

အင္အားအေနျဖင့္ တပ္မဟာ ၃ ခုသာရွိၿပီး ၎ထက္ အင္အားမ်ားစြာ သာလြန္သည့္ UWSA ႏွင့္ နယ္ေျမခ်င္း ဆက္စပ္ေန ရံုသာမက ပန္ဆန္း ဝ ေဒသႏွင့္ မိုင္းဆတ္ ခ႐ိုင္တြင္းရွိ UWSA ၁၇၁ စစ္ေဒသၾကားရွိ စစ္ေရးအရ အေရးပါေသာေနရာ တြင္ NDAA ရွိေနသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ NCAလက္မွတ္ထိုး
ေရး က့ဲသုိ႔ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ UWSA ႏွင့္ညိွႏႈိင္းရန္ လိုအပ္
သည္ကို ေကာင္းစြာ သိၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

UWSA တပ္ဖြဲ႔ NCA လက္မွတ္မထိုးဘဲ NDAA လက္မွတ္ထိုးရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထိုသုိ႔ ကြဲလြဲမႈ ႀကီးမားပါက NDAA ေဒသ တြင္း မတည္ၿငိမ္မႈ မ်ား ျဖစ္ပြားလာႏိုင္ၿပီး ရလဒ္ေကာင္း မထြက္ႏိုင္သည္ကို ေကာင္းစြာသိၿပီး ျဖစ္သည္။ ဤအေျခအေနကို တပ္မေတာ္ကလည္း ေကာင္းစြာ သေဘာ ေပါက္ႏိုင္ေပသည္။

ထိုသုိ႔ေသာအေျခအေနတြင္ NDAA ေခါင္းေဆာင္မ်ား ၂၁ ပင္လုံသုိ႔ လာၿပီး UWSA ေခါင္းေဆာင္မ်ား မလာျခင္းႏွင့္ ပတ္ သက္၍ သုံးသပ္ရလွ်င္ ထိုအဖြဲ႔မ်ား၏ အင္အားအေျခအေနေပၚတြင္ တည္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ အင္အားႀကီးသူက မိမိရည္မွန္းခ်က္အတြက္ မာမာထန္ထန္ ရပ္တည္ေလ့ရွိေသာ္လည္း အင္အားနည္းသူ (ဝါ ) အင္အား မလုံေလာက္သူမ်ားအေနႏွင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ရပ္တည္ၿပီး မိမိရည္မွန္းခ်က္အား အေကာင္အထည္ေဖာ္ေလ့ရွိၾကသည္ဟု ဆိုရပါမည္။

မိုင္းလားေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုံစံႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္အျခားေဒသမ်ား

NDAA ထိန္းခ်ဳပ္ရာေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းတြင္ ရွမ္း၊ အခါႏွင့္ ယခင္ CPB ကာလက တိုက္ခိုက္ေရးအေတြ႔အႀကံဳရွိ တပ္မႉး ေဟာင္းမ်ား မွ်ၿပီး ဖြဲ႔စည္းထားသည္ဟု ဆိုခ့ဲၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ဆီလူးေဒသပါဝင္ဖြဲ႔စည္းၿပီးေနာက္ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ လူဦး ေရ၏ သုံးပုံတပုံက အခါမ်ား သုံးပုံႏွစ္ပုံက ရွမ္းမ်ားျဖစ္နိုင္ပါသည္။

အခ်ိဳ႕က ေဒသတခုကို ၾကည့္လွ်င္ အဓိအမ်ား စုလူမ်ိဳးက ဘယ္လူမ်ိဳးစုျဖစ္သည္ဆိုသည့္အျမင္ႏွင့္ ၾကည့္ၾကသည္။ သုိ႔ ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုံစံတြင္ မိုင္းလားေဒသက့ဲသုိ႔ လူမ်ိဳးစုံ ေရာျပြန္းေနသည့္ ေဒသမ်ားတြင္ အခ်ိ ဳ းက်ပါဝင္သည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပုံစံသည္ လိုအပ္ၿပီး တည္ၿငိမ္မႈေပးသည္ကို သတိျပဳရန္ လိုအပ္ပါသည္။

မိုင္းလားပုံစံသည္ အသစ္မဟုတ္ပါ။ တ႐ုတ္ျပည္ရွိ လူမ်ိဳးစု ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသမ်ားတြင္ သုံးေလ့ရွိသည့္ ပုံစံျဖစ္ သည္။ျမန္မာႏိုင္ငံ မူဆယ္ခရိုင္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္ ေရႊလီေဒသသည္ ေတဟုန္တိုင္း ရွမ္းကခ်င္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တိုင္းလက္ေအာက္ခံျဖစ္သည္။ တိုင္းၿမိဳ႕ေတာ္သည္ ေရႊလီမွ ကီလိုမိုင္ ၈၀ ခန္႔အကြာတြင္ရွိသည့္ မန္စီေခၚ မုန္းခြမ္ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ေတဟုန္တိုင္း ေအာက္တြင္ ရွမ္းကခ်င္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ခရိုင္မ်ား ျဖစ္သည့္ ေရႊလီ၊ လုံခၽြမ္၊ ယင္က်န္း စသည့္ခရိုင္မ်ားရွိသည္။ အဆိုပါ ရွမ္းကခ်င္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုင္းအတြင္း အစိုးရ႐ံုးဆိုင္းဘုတ္မ်ား လမ္းညႊန္အားလုံးကို တ႐ုတ္၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္ဘာသာ စကား ၃မ်ိဳးျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ထိုေဒသတြင္ ရွမ္းျပည္က့ဲသုိ႔ပင္ ေျမျပန္႔တြင္ ရွမ္းရြာမ်ား ၿမိဳ႕မ်ားရွိၾကၿပီး ေတာင္တန္းအားလုံးလိုလိုတြင္ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ၾကသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ လူမ်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလုံးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတိုင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး ဥပေဒျပဳေရးတို႔တြင္ ထိုလူမ်ိဳးႏွစ္ခုလုံးအား ကိုယ္စားျပဳသူမ်ား ပါဝင္ခြင့္ရရွိခ့ဲသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ရွမ္းလူမ်ဳိးသာမက အျခားတိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ားရွိေနၾကသည္။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအရ “ဝ” ကိုယ္ ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေဒသ ကိုးကန္႔ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ၊ ပေလာင္ကိုယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ၊ ဓႏုကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေဒ သ၊ ပအို႔ဝ္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ ဟူ၍ ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္း ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ ၅ ခု ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုအထဲမွ ဝ၊ ပအို႔ဝ္၊ ပေလာင္တို႔က ျပည္နယ္အဆင့္ထိ တိုးျမွင့္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ျပသနာတခုမွာ ထိုရွမ္းျပည္နယ္တြင္းရွိ အခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ လူဦးေရအခ်ိဳးအစားသည္ မတိမ္းမယိမ္း ေရာယွက္ေန သည္ကို ေတြ႔ရရာ တိုင္းရင္းသားျပႆသနာကို ေျဖရွင္းရာတြင္ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ နမ္ခမ္းၿမိဳ႕နယ္သည္ ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္းရွိၿပီး ရွမ္းၿမိဳ႕ဟု လူသိမ်ားသည္။

အမွန္ပင္ ၿမိဳ႕ေပၚ၌ ရွမ္းလူဦးေရ မ်ားသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူဦးေရ တသိန္း တေသာင္းခန္႔ရွိသည့္ နမ့္ခမ္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ရွမ္းက ငါးေသာင္းငါေထာင္ခန္႔ ပေလာင္ ငါးေသာင္းခန္႔ႏွင့္ အျခား ငါးေထာင္ ခန္႔ရွိသည္ဟုဆိုပါသည္။ ရွမ္းႏွင့္ ပေလာင္ လူဦးေရ ငါးေထာင္ခန္႔သာ ကြာသည္ျဖစ္ရာ ကြာျခားမႈ သိပ္မႀကီးဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ေမာင္ေမာင္စိုး