အၾကီးေတြ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ အမွဳိက္ပံု

**********************
BY;Tun Wai FACEBOOK
ဒီေခါင္းစဥ္ကိုတပ္လိုက္တာနဲ႔ သမၼတၾကီး ဦးသိန္းစိန္ရဲ့ ေခါင္းေပၚမွာ အထုပ္ၾကီးႏွစ္ထုပ္ကို ေျပးျမင္မိပါတယ္။ တထုပ္က ဦးေန၀င္းေပးခဲ့တာ၊ ေနာက္တထုပ္က ဦးသန္းေရႊရဲ့ လက္ေဆာင္။ အထုပ္ျခင္းေတာ့ တူသလိုလိုနဲ႔ မတူပါဘူး။ ဦးေန၀င္းအထုပ္ထဲမွာက ရာစုႏွစ္၀က္ၾကာ ျပည္တြင္းစစ္က အဆိုးဆံုး။ ဦးသန္းေရႊရဲ့ အထုပ္ထဲမွာေတာ့ ကမၻာ့အဆင့္တစ္ ျခစားမွဳေတြ၊ အနိမ့္ဆံုးကိုဆင္းေနတဲ

့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး။ အားလံုးက ဆက္စပ္ေနတာမို႔ တေပါင္းတည္း အမွဳိက္ပံုၾကီးလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါ့။ ခ်န္ခဲ့ပံုျခင္းလည္း မတူေသးဘူး။ ဦးေန၀င္းက ဦးသန္းေရႊလက္ထဲ ေသနတ္တလက္ထည့္ခဲ့တာ။ ေသနတ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး၊ တည့္တည့္ပစ္တာလို႔လဲ လူသိရွင္ၾကား သညာေပးခဲ့ေသးတာ။ သူနဲ႔ယွဥ္ရင္ ဦးသန္းေရႊကေတာ့ ဦးသိန္းစိန္လက္ထဲ တံျမက္စည္းတေခ်ာင္းနဲ႔ ေဂၚျပားတခုေတာ့ ထည့္ေပးခဲ့ေသးတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ဘူဒိုဇာ အေခါက္တရာ သယ္ရမယ့္ အမွဳိက္ပံုကို ရွင္းဖို႔ေလ။ သနားစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ သမၼတၾကီး။ သမၼတၾကီးကလည္း သူတေယာက္ထဲမႏိုင္မွန္းေသခ်ာေတာ့ သမၼတရုံး ၀န္ၾကီး ၆ ေယာက္ေတာင္ စစ္ကူေခၚထားတာကလား။ ေရာ့ မင္းတထုပ္ -ခ်စ္လြန္းလို႔ ဦးေအာင္မင္းကို ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ေရာ့ မင္းတထုပ္ - ျပည္တြင္းေရး၊ ခြဲယူၾက။ ဒီအထဲကမွ အၾကီးဆံုးနဲ႔ ၾကံ့ဖြတ္မ်ားမရွင္းႏုိင္တာအေသခ်ာဆံုး အထုပ္ၾကီးကို ညီမေလးကေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ဆိုျပီး အန္တီစုေခါင္းေပၚတင္လိုက္တာေပါ့။ တရားဥပေဒ စုိးမိုးေရး။ တရားေရး မ႑ိဳင္ၾကီး ယိမ္းယိုင္ေနပါျပီလို႔ ေရွ့ေနၾကီး ဦးသိန္းညြန္႔ လူသိရွင္ၾကားေအာ္ခြင့္ရသြားပါေရာလား။ တကယ္ေတာ့ ယိမ္းယိုင္ေနတယ္ဆိုတာ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ေျပာထားတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမို႔ ငွက္ေမႊးကေလးနဲ႔ သံုးသပ္သလားပဲ။ ယိမ္းေနတာမဟုတ္ဘူးရွင့္။ ေျမၾကီးေပၚကိုေရာက္ေနလို႔ လူတိုင္းေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ။ ေရွ့ေနၾကီး မ်က္စိမွဳန္တယ္ထင္ပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဘယ္သူခ်ဲဒိုင္လဲ လူတိုင္းသိတယ္။ ရဲက မသိဘူးဆိုတာဟုတ္ပါ့မလား။ ပါးတခါရုိက္ ဒဏ္ေငြတေထာင္။ သူမ်ားၾကားရင္ ရယ္ေနမယ္။ ဥပေဒက ဘယ္ေလာက္စိုးမိုးသလဲဆိုေတာ့ ဥပေဒခံုရုံးၾကီး ထြက္စာတင္ရတဲ့အထိပဲ။ ကဲ။ ေဟာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တထုပ္ယူမယ္ခင္ဗ်ဆိုျပီးယူသြားတာ ေက်ာင္းသားမ်ားဆိုေတာ့ ပညာေရးတဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးအဆင့္အတန္းသည္ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ေနာက္က်က်န္ခဲ့ျပီတဲ့။ အက်ယ္ၾကီး အက်ယ္ၾကီးထပ္ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ UNDP ရဲ့ စစ္တမ္းမ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံ လူသားဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မွဳအဆင့္အတန္းသည္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၈၇ ႏိုင္ငံတြင္ နံပါတ္ ၁၄၉ တြင္ ရွိေနပါသည္။ ဂုဏ္ယူၾကပါခင္ဗ်ားးးးးးးးးးး။ လူရုိင္းေတြေနတဲ့ ေပၚပူ၀ါနယူးဂီနီ ရယ္၊ အယ္ေကဒါေတြ သင္တန္းေပးေနတဲ့ ယီမင္ရယ္ ကိုယ့္ေအာက္မွာ ရွိေသးတယ္၊ မပူနဲ႔။ ဆရာၾကီး ဦးသိန္းက -- တကၠသိုလ္မ်ားသည္ ဘြဲ႔လက္မွတ္ရုိက္ထုတ္ေသာစက္ရုံၾကီးမ်ား ျဖစ္ေနၾကျပီး ေတြ႔သမွ်လူ ပါရဂူ ဟုစာခ်ဳိးခံေနရပါသည္တဲ့။ ေကာင္းပါ့။ကိုယ္သာ ပညာေရး၀န္ၾကီးဆိုရင္ေတာ့ ည ည ကုလားထိုင္ကို ထ ထ စမ္းမိမလားပဲ။ လွဳပ္ေနတာလား၊ ညတြင္းခ်င္းပဲ ေပ်ာက္သြားမလားလို႔။ ေရွ့ကသြားႏွင့္တဲ့ ပညာေရး၀န္ၾကီးမ်ား ခ်န္ခဲ့တဲ့ အထုပ္ၾကီးကို ၀န္ၾကီးမင္းရွင္းရင္ရွင္း၊ မရွင္းရင္ ၀န္ၾကီးမင္းကို ရွင္းမယ့္လူေတြေပၚေတာ့မယ္။ပညာေရးေလာကမွာ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ ေဘးထြက္ထိုင္ေနၾကတဲ့သူမ်ားေကာ၊ မလုပ္ မရွဴပ္ မျပဳတ္ေနသာသလို ေနေနၾကတဲ့သူမ်ားေကာ၊ ကိုယ္သာလွ်င္ ေနရာရေရးတို႔အေရးလုပ္ထားခဲ့တဲ့သူမ်ားေကာ၊ က်ဳရွင္ေပးသူေကာ၊ မေပးသူေကာ၊ နာသံုးနာနဲ႔ နာတဲ့လူေကာ၊ စံသံုးစံနဲ႔ စံတဲ့လူေကာ၊ အားလံုးေသာ ဆရာ ဆရာမအေပါင္းတို႔ အႏွစ္ ၂၀ စာ အမွဳိက္ပံုကို ၀ိုင္းမရွင္းဘူးဆိုလွ်င္ အၾကီးေတြခ်န္ထားခဲ့တဲ့အမွဳိက္ပံုလို႔ တပည့္မ်ားေျပာသမွ်သာ ငံု႔ခံၾကေပေတာ့။ ေျပာခ်င္တဲ့ေနရာက အခုမွေရာက္မွာပါ။ က်န္းမာေရးပါ။ ဒီအထုပ္ကပဲပိုၾကီးသလား၊ ဆရာ၀န္မ်ားကိုပဲ ပိုေၾကာက္သလားေတာ့မသိ၊ အခုအခ်ိန္အထိ အေနာ္ယူပါမယ္ခင္ည လို႔ေျပာတဲ့လူမေပၚေသး။ ကိုယ္တိုင္က ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့လည္း ငွက္ေမႊးေလးနဲ႔ သံုးသပ္ရမွာေပါ့ေလ။ လူနာမ်ားနဲ႔ ဆရာ၀န္မ်ားၾကားက တိုက္ပြဲမ်ားကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းကစလို႔ သိသိသာသာ ေတြ႔လာရပါတယ္။ မီဒီယာမ်ားကို စ ဖြင့္ေပးတဲ့အခ်ိန္၊ ေဆးရုံ ေဆးခန္းဥပေဒမ်ားကို ျပင္တဲ့အခ်ိန္ အံကိုက္လို႔ဆိုရမွာေပါ့။ အတိတ္ကိုလွန္ရရင္ ၁၉၈၈ အထိ ေဆးရုံနဲ႔ ဆရာ၀န္မ်ားဟာ ျပည္သူမ်ားနဲ႔ တသားတည္းရွိေနခဲ့တာပဲ။ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့ရေသာ ေတာ္လွန္ေရး ဆိုျပီး ဓါတ္ပံုေတြျပရင္ ရန္ကုန္ေဆးရုံၾကီးကပံုေတြခ်ည္းပဲ။ ေသြးေခ်ာင္းစီးပါတယ္ဆိုမွေတာ့ ဆရာ၀န္မပါလို႔ ျဖစ္မလား။ ေသခဲ့ၾကတဲ့ဆရာ၀န္၊ ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ဆရာ၀န္၊ ေတာခိုခဲ့တဲ့ဆရာ၀န္၊ ျပည္ေျပးဆရာ၀န္၊ ျပည္တြင္းမွာပဲ အစိုးရကို ျပန္တီးဖို႔ မီဒီယာလုပ္တဲ့ဆရာ၀န္၊အတိုက္အခံပါတီေထာင္တဲ့ ဆရာ၀န္၊ ေဟာ-- ဟိုတေလာက ေျမာက္ပိုင္းအရုိးတြန္သံမ်ားဇတ္လမ္းထဲမွာေတာင္ ဆရာ၀န္ပါေသး။ ေနရာတိုင္းမွာ သူ႔မ်က္ႏွာဆိုတာ ဆရာ၀န္ကို ေျပာတာပဲ။ ဒီေလာက္တသားတည္းျဖစ္ေနရာကေန ဘယ္လိုက ဘယ္လိုယံုၾကည္မွဳေတြ ပ်က္ျပားလို႔ တိုက္ပြဲေတြ ေပၚလာသလဲလို႔ ေမးရင္ မီဒီယာေတြေၾကာင့္တဲ့ရွင့္။ အင္တာနက္ေတြ၊ တိုက္ရုိက္ရုပ္သံလႊင့္မွဳေတြေပၚလာျပီးေနာက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ စစ္ပြဲေတြပိုမ်ားလာတယ္လို႔ ေျပာၾကေတာ့ စစ္တမ္းတခုထြက္တယ္ရွင့္။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ စစ္ပြဲေတြအနည္းဆံုးပါပဲတဲ့။ မ်ားတယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ထင္ရသလဲဆိုေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ေတြ ပိုေကာင္းလာလို႔တဲ့။ ဒီလိုေတာ့လည္း တံခါးေတြပိတ္ထားတာေကာင္းသလိုလိုပဲေနာ္။ အသံမၾကားရေတာ့ နားျငီးသက္သာတာေပါ့။ နားလည္သေလာက္ေျပာရရင္ လူနာနဲ႔ဆရာ၀န္ၾကားမွာျပသနာေတြရွိတတ္တာ တကမၻာလံုးပါပဲ။ နားလည္မွဳလြဲတာ၊ ေပါ့ဆမွဳျဖစ္တာ၊ေရာဂါမွားကုတာ၊ေတာင္းဆိုမွဳမ်ားတာ အစံု အစံုေပါ့။ အရင္ကလည္းရွိ၊ ေနာင္ကိုလည္းရွိ၊ ဘယ္ကိုသြားသြားရွိပါသတဲ့။ ( ႏိုင္ဂံဂ်ားမွာ ေဆးကုလိုက္ရင္ နတ္ေရကန္ထဲက်သလိုလို႔ ထင္ေနမွာစိုးလို႔ ေျပာျပတာပါ။) မတူတာက ဒီလို မေက်လည္တဲ့ ျပသနာေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ ဘယ္လိုရွင္းသလဲ ဘယ္သူရွင္းသလဲ ဆိုတာေတြေတာ့ မတူၾကဘူးေလ။ အေမရိကန္မွာ၊ အဂၤလန္မွာ၊ စကၤာပူမွာ စသျဖင့္ အေသးစိတ္ေတြေတာ့ ဆရာၾကီးမ်ားေျပာၾကပါေစ။ မသိပဲနဲ႔ မေျပာတာေကာင္းပါတယ္။ သိရသေလာက္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာမွတ္တမ္းမွတ္ရာမွ ေသေသခ်ာခ်ာမရွိပါဘူး။ (အရင္ကျဖစ္ခဲ့တာဘယ္ႏွစ္ခု အခုျဖစ္ေနတာဘယ္ႏွစ္ခု စသျဖင့္ မွတ္တမ္းမ်ားရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သိသူမ်ားေျပာျပေစလိုပါတယ္။) ယွဥ္ၾကည့္စရာ ေဒတာ မရွိေပမယ့္ ေမးၾကည့္စရာလူေတြေတာ့ ရွိသားပဲ။ ေရွ့မွီ ေနာက္မွီပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြ ခန္႔ခန္႔ၾကီးရွိတယ္ေလ။ ဘာလို႔ ျပသနာေတြပြလာတယ္ထင္လဲလို႔ အသက္ ၆၇ ႏွစ္အရြယ္ ဦးေလးၾကီးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ေငြမ်က္ႏွာၾကည့္လို႔တဲ့။ အဲ---- ဦးေလးၾကီးက လူနာေနရာက သူနားလည္သလိုေျပာလိုက္တာကို ကိုယ္က ဆရာ၀န္ေနရာက နားလည္သလို ဘာသာျပန္ၾကည့္ေတာ့ စားရိတ္မွ်ေပး က်န္းမာေရးဆိုတဲ့ဟာၾကီးက စတာပဲတဲ့။ ကိုကိုခင္ညြန္႔တီထြင္ခဲ့တာတဲ့။ ေနာက္ထပ္ အသက္ ၆၈ ႏွစ္အရြယ္ အန္တီၾကီးကို ေမးၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဆက္ဆံေရးကိုက လူနာကို လူလို႔မွ မထင္တာတဲ့။ အဲ----- လူနာနားလည္သလိုေျပာတာကို ဘာသာျပန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ Dealing ေကာင္းဖို႔လိုပါသည္လို႔ ေရး ေရးေနတဲ့ဆရာၾကီးကို သတိရပါ့။ ထားပါေတာ့။ မွတ္သားကုန္ႏိုင္ဖြယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ရင္ ဦးေဏွာက္ေတြေတာင္ ေခ်ာင္ကုန္မလားပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အႏွစ္ ၂၀ စာမ်ားတယ္လို႔ ျပန္ေျပာရမွာပဲ။ အႏွစ္ ၂၀ အမွဳိက္ပံုေပါ့။ ဘယ္လိုရွင္းသလဲ ဆိုတာေလးဆက္ေမးၾကည့္ဦးမွ။ တတ္ႏိုင္သမွ် မရွင္းပဲေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ လူနာမ်ားက ဒါျပသနာၾကီးပါ၊ မေက်လည္ပါဘူးလို႔မွ မေျပာခဲ့ၾကပဲ။ ျပသနာစာရင္းထဲဘယ္လိုလုပ္ပါမွာတုန္း။ ေရွ့တင္ေတာ့ ဆရာၾကီးခင္ဗ်ား၊ အသက္သခင္ၾကီးပါ၊ ေက်းဇူးရွင္ၾကီးပါနဲ႔ လက္အုပ္ကေလးခ်ီလို႔။ ေနာက္ကြယ္က်မွ အတင္းတုပ္တာ စာရင္းထည့္စရာလား။ လူနာမေက်လည္တာကို သိတာေတာင္မွ ရွင္းစရာလို႔လဲ မထင္ပါဘူး။ ရွင္းဖို႔လဲ မအားဖူးေလ။ တေယာက္ျပီးတေယာက္ၾကည့္ေနရတာ အသက္ေတာင္ဘယ္လိုရွဴရမွန္းမွ မသိတာ။ ေဆးေလာကရဲ့ သေဘာအရ တေယာက္ကိုတေယာက္ အျပစ္ေထာက္တာထက္ ေရွ့ကအမွားကို ေနာက္ကျပင္ေပးျခင္းအားျဖင့္လည္း ၾကီးတဲ့အမွဳ ေသးသြားတတ္တာ ထံုးစံပါပဲ။ လူေသသြားတာေတာင္မွ ေသတဲ့လူလဲ ေသျပီပဲေလ၊ အက်ယ္အက်ယ္မျငိမ္းဖြယ္ေတြ မျဖစ္လိုပါဘူးဆိုတဲ့ လူနာရွင္မ်ဳိး ျမန္မာျပည္မွာပဲ ရွာလို႔ရမယ္ေကာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တအံုေႏြးေႏြးစုထားခဲ့ၾကတာ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာပါေလေရာ။တတိုင္းျပည္လံုး ၾကိမ္မီးအံုးဆိုပါေတာ့။ ဘယ္သူရွင္းလဲ ဆိုတာမွ အသက္ပါပဲ။ ငါပဲဟဲ့ ကယ္တင္ရွင္ၾကီးလို႔ နာမည္ခံခ်င္တဲ့ မီဒီယာသမားမ်ား ေပၚလာေတာ့ကာ ေျပာပါရေစရွင္လို႔ ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ လူနာတတန္းၾကီးနဲ႔ လက္မလည္ဘူးျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ဖြလို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ အမွဳိက္ပံုၾကီး။ အနံ႔တေထာင္းေထာင္းထြက္လို႔။ မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္ ၀ါးလံုးအရွည္ၾကီးနဲ႔သာ သိမ္းရမ္းလိုက္။ လက္ခုပ္၀ိုင္းတီးျပီး ဂ်ာနယ္ေရာင္းရရင္ အျမတ္ခ်ည္းပါပဲ။ အင္း --- ဖြပံု ဖြနည္းကေလး နည္းနည္းေပးဦးမွ ေတာ္မယ္ထင္ရဲ့။ ဒီမယ္ ကိုကိုဂ်ာနယ္လစ္တို႔ရဲ့ -- သတင္းတခုရရင္ ႏွစ္ဖက္မွ်ေမးရတယ္ရွင့္။ လူနာေျပာတာကို ေခါင္းစဥ္လုပ္ရင္ တရားရုံးမေရာက္ခင္ စီရင္ခ်က္ခ်သလိုျဖစ္တတ္တယ္ရွင့္။ ဆရာ၀န္မွာလည္း ေျပာတတ္တဲ့ ပါးစပ္ရွိေၾကာင္းသိေတာ္မူပါစ။ ဆာဒမ္ဟူစိန္ေတာင္ အယူခံ၀င္ခြင့္ရွိေၾကာင္း သတိထားေစလိုပါတယ္။ လူၾကီးမင္းတို႔ရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ မွန္းဆခ်က္မ်ားကိုလည္း မပါေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ သတင္းကို အတင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ဂ်ာနယ္လည္း သိကၡာက်၊ ဆရာ၀န္လည္းလူေတာမတိုး၊ လူနာလည္း အျမတ္မထြက္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ရွင္းသင့္သူမ်ားကေတာ့ ႏွစ္ ၂၀ စာ တာ၀န္ရွိသူ အၾကီးမ်ားပါပဲ။ ျမန္မာျပည္က ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ကိုယူခဲ့ျပီး ဆရာ၀န္လုပ္စားသူေကာ၊ မလုပ္စားသူေကာ၊ ျပည္တြင္းေနေကာ၊ ျပည္ပေရာက္ေကာ၊ အထူးကုေကာ၊ ရုိးရုိးကုေကာ၊ ကာကြယ္ေရးသည္ ကုသေရးထက္ေကာင္းသူမ်ားေကာ၊ ေဆးေက်ာင္းဆရာမ်ားေကာ၊ ေဆးရုံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ားေကာ တိတိက်က်ေျပာရရင္ အခုေနာက္ဆံုးအသုတ္ ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ယူခဲ့သူမ်ားအထိပါ၀င္ပါလိမ့္မယ္။ အရင္ကေတာ့ အစိုးရေၾကာင့္ စနစ္ေၾကာင့္လို႔ အလြယ္တကူလက္ညိွဳးထိုးလို႔ ရခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ဦးသိန္းစိန္က အထုပ္ၾကီးလက္လႊဲလိုက္ပါျပီ။ မင္းတို႔ဘာသာရွင္းေပေတာ့လို႔ မေျပာေသာ္လည္း ေျပာဘိသကဲ့သို႔ပါ။ ဆရာၾကီး၀န္ၾကီးတာ၀န္လို႔ ျပန္ပံုလို႔လည္း ျပသနာေတြကေတာ့ ေျပလည္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ျပီးခဲ့တာေတြကို ျပန္မျပင္ႏိုင္ေတာ့တာလည္းေသခ်ာပါတယ္။ မင္းအျပစ္လို႔လက္ညိွဳးထိုး အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္၊ ဆမ ပိတ္လိုက္ရုံနဲ႔လည္း မေျပလည္ပါဘူး။ အတိုင္ပင္ခံဆရာ၀န္ၾကီးတာ၀န္ကို လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ေလးေပၚပံုခ်လို႔လည္း မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ထဲဖြလို႔ အျပန္အလွန္တရားစြဲၾကတာေတာင္မွ ဂ်ာနယ္နဲ႔ ေဆးရုံ ေၾကေအးၾကျပီးတဲ့ေနာက္ တကယ္နစ္နာတဲ့လူနာအတြက္ ထည့္မတြက္တာလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္ျဖစ္လာမွာေတြကို ကြ်န္မထက္လည္း အမ်ားၾကီးျမင္ထားျပီးသားျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ ထပ္မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုကာကြယ္မလဲဆိုတာရယ္၊ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ေျဖရွင္းသူေနရာမွာ ဘယ္သူကေနလို႔ ဘယ္လို၀ိုင္း၀န္းအေျဖရွာျပီး လူနာလည္းမနစ္နာ၊ ဆရာ၀န္လည္းမထိခိုက္ရေအာင္ Win-Win solution မ်ားနဲ႔ ယံုၾကည္မွဳမ်ား ျပန္လည္တည္ေဆာက္ၾကဖို႔ အခ်ိန္က်ေနပါျပီ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဦးသန္းေရႊေလာက္မွ တံျမက္စည္း၊ေဂၚျပားအေမြကေလးေတာင္ မေပးႏိုင္ၾကသူမ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ခံၾကရေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သတင္းဆိုးပါးလိုက္ရပါတယ္။ ( အၾကီးေတြ ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ အမွဳိက္ပံု ဆိုတာကို ဒီေလာက္ရွည္ရွည္ရွင္းျပရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္မကို ႏုတ္ႏုတ္စဥ္းခ်င္ေနတဲ့ ဆရာႏွစ္ေယာက္အတြက္ပါ။ ကြ်န္မမွာ ထပ္ျပီးတင္စရာcase ၃ ခုရွိေနပါေသးတယ္။ ဆရာေတြ ေသြးတိုးကုန္မွာစိုးလို႔ မတင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္ေျပာမိတဲ့အတြက္ ဆဲခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ ျပံဳးျပံဳးကေလး အဆဲခံပါ့မယ္။)