အပိုင္း (၉) ကခ်င္တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္စစ္သည္မ်ား၏ ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္း

==========================
ေရႊရာေအာင္ရဲ့မိုင္ရာခ်ီခရီးရွည္
***********************-****
KIA/CPB ပုူးတြဲတပ္၏ေရႊရာေအာင္စစ္ဆင္ေရး
ကား အစမေကာင္းဟု ဆိုရမည္။ တပ္ဖြဲ့မ်ားလည္း
မုန္းေပၚ မုန္းကိုးေဒသတြင္ ျပန္လည္အနားယူစုဖြဲ့ရ ေတာ့သည္။ေျမာက္ပိုင္းဗ်ဴရို ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက
ေတာ့ စစ္ေျမျပင္ကြပ္ကဲသည့္တပ္မွဴးတစ္ဦး ထပ္မံ အားျဖည့္ခ့ဲျပီး ေနာက္တျကိမ္ျပန္လည္ထြက္ခြါနိုင္
ရန္စီစဥ္ခ့ဲသည္။ ထပ္မံအားျဖည့္သည္ CPB ဖက္
မွ တပ္မွဴးမွာ ဝ နယ္ တပ္မဟာ ၁၂ မွ နိုင္ငံေရးမွဴး
အျဖစ္တာဝန္ယူခ့ဲဘူးသူ ရဲေဘာ္အိုက္လြန္းျဖစ္သည္။ ၎မွာ ယခု အခါ UWSA စစ္ဦးစီးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ယူေနသူ ျဖစ္သည္။
ဤသုိ့ျဖင့္ ေရႊရာေအာင္စစ္ဆင္ေရးဒုတိယပိ
ျပန္လည္ခ်ီတက္မွဳကို ၁၉၈၅ ႏွွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္
ျပဳလုပ္ခ့ဲသည္။ တပ္အင္အားကား အေျပာင္းအလဲ
မရွိေပ။ သုိ့ေသာ္ KIA တပ္မဟာ ၄ မွဴးကားမပါ
ေတာ့ ဒုတပ္မဟာမွဴး BM ဗိုလ္မွဴးမထုေနာ္သာ
KIA တပ္မဟာ ၄ မွတပ္မ်ားကို ဦးစီးလိုက္ပါသည္။
ဤတျကိမ္တြင္ေတာ့ တပ္မွဴးေျပာင္းသြား၍
တြန့္ဆုတ္ဆုတ္ သိပ္မရွိေတာ့ေပ။ မုန္းေပၚမွ ထြက္ လာ ျပီးေနာက္တကၠနိုင္းပါမွတဆင့္ ကြတ္ခိုင္နွင့္
နမ့္ဖတ္ကာျကားရွိ နမ့္ခိုင္တံတားအနီး လမ္းလုံျခံဳ ေရးယူထားေသာ တပ္အား ညအခ်ိန္ အင္အားသုံး တိုက္ျပီးကားလမ္းအားကူးလိုက္သည္။ ထို့ေနာက္
နမ့္ခိုင္ေခ်ာင္းအတိုင္းေအာက္ဖက္သုိ့ဆင္း၍ ေရႊ လီခ်ိဳင့္ဝွမ္းဂြင္အတြင္းသုိ့ခ်ီတက္သည္။ ညဖက္
အေမွာင္ထုေအာက္ နမ့္ခိုင္ေခ်ာင္းေဘးတ ေလ်ာက္ စုိးရိမ္စရာကား ေခ်ာင္းေဘးတေလ်ာက္
ရံံ့ႏြံအိုင္မ်ားျဖစ္သည္။ ထိုႏြံအိုင္မ်ားသည္ သာမန္
ႏြံအိုင္မ်ားႏွင့္မတူ ထိုရြံ့ႏြံအိုင္မ်ားအတြင္း လူ
ျမင္းတိ့ုေခ်ာ္က်လ်င္ ျပန္ရုန္းထြက္ရန္မလြယ္ေပ။
လမ္းက်ြမ္းက်င္ေသာ KIA လမ္းျပမ်ားေရွ့ေဆာင္
သည့္ေနာက္ တပ္ဖြဲ့တခုလုံး ေျခလွမ္းမေခ်ာ္ရဲခ့ဲ
ျကေပ။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးလည္းထိုးခြင့္မရေသာ
ညအေမွာင္ဝယ္ အားလုံးအတြက္ ရင္သိမ့္တုန္ည
ဟုဆိုရေပမည္။
ထို့ေနာက္ မတ္ေစာက္ေသာ ေရႊလီခ်ိဳင့္ဝွမ္းဂြင္
အတြင္းရွိ ေတာေတာင္မ်ားကို ျဖတ္ကာ ေရႊလီ
ျမစ္ကို အျမန္ျဖတ္ကူးရန္ ေန့ေရာညပါခ်ီတက္ရ
သည္။ အစိုးရတပ္လွဳပ္ရွားစစ္ေျကာင္းမ်ားႏွင့္
တိုက္ခိုက္၍ အခ်ိန္မလင့္ရန္လိုအပ္ေနသည္။ ေရႊ
လီျမစ္အား ျဖတ္ကူးရန္ေရြးခ်ယ္ထားေသာ ေနရာ မွာ ျပင္လုံရြာေတာင္ေျခတြင္တြင္ျဖစ္သည္။ ျပင္လုံ ရြာသည္ ပေလာင္ရြာျကီးတရြာျဖစ္ျပီး နဝတ
ေခတ္ဦးက ျပင္လုံရတနာေျမဟု ေခတၲေရပမ္းစား
လိုက္ေသးသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ေတာထူထပ္၍
ဂ်ီ ဆတ္ အစရွိသည့္ေတာေကာင္မ်ားေပါမ်ားရာ အမဲလိုက္ေကာင္းသည့္ေနရာျဖစ္သည္။
မူစယ္အေရွ့ေျမာက္ဖက္ရွိ မုန္းေပၚေဒသတြင္စုဖြဲ့
ထားေသာ KIA/CPB ပူးတြဲတပ္ဖြဲ့သည္ ကြတ္ခိုင္ႏွင့္ နန့္ဖတ္ကာ
ျကားမွ ကားလမ္းကိုျဖတ္၍ ေရႊလီခ်ိဳင့္ဝွမ္းဂြင္အတြင္းရွိ
ေတာင္ေျကာမ်ားကိုျဖတ္ကာ နမ့္ခမ္းေအာက္ရွိ ျပင္လုံ
ကူးတိ့ုသုိ့ ေန့ေန့ညည ခ်ီတက္ရင္းေရာက္ရွိသြားျပီျဖစ္
သည္။
ျပင္လုံေတာင္ေျခရွိ ေရႊလီျမစ္သည္ ေရစီးသန္
သည္။ ေရက ဝါးလုံးထိုး တေဝါေဝါ စီးဆင္းေန
သည္။ တဖက္ကမ္းကို ကူးျဖတ္ရန္ ဝါးေဖါင္ငယ္
ေလးမ်ားျပဳလုပ္၍ ကူးရသည္။ ဝါးေဖါင္ငယ္ေလး
မ်ားသည္ တခါကူးလ်င္ လူႏွစ္ေယာက္ သုံး ေယာက္ထက္မပိုနိုင္။ ဤဝါးေဖါင္ငယ္မ်ားႏွင့္သာ
ကူးရလ်င္ ဤမ်ွမ်ားျပားေသာ လူအင္အားသည္
၂ ရက္ ၃ ရက္ျကာနိုင္ျပီး ျမစ္ကမ္းေဘး ေဂ်ာက္ ထဲတြင္ ပူးတြဲတပ္ဖြဲ့ပိတ္မိသြားနိုင္သည္။
သုိ့ျဖင့္ေရႊလီျမစ္အားကူးရန္ ဝါးေဖါင္တံတား
ထိုးရသည္။ ဝါးမ်ားကေတာ့ လြန္ခ့ဲလမ်ားထဲျက္ိဳ
တင္ခုတ္ထားရန္ ညႊန္ျကားျပင္ဆင္ျပီးျဖစ္သည္။
ပထမဆုံး ေရႊလီျမစ္ျဖတ္သည့္ ဝါးေဖါင္ငယ္ ျကိဳ
တင္ျပင္ဆင္သယ္ယူလာသည့္ နိုင္လြန္ျကိဳးက်ပ္
လုံးခန့္ကိုဆြဲယူသြားျပီး ျမစ္တဖက္ကမ္းစီတြင္ရွိ
သည့္ သစ္ပင္ျကီးမ်ားတြင္ ခိုင္ျမဲေအာင္
တုတ္ေႏွာင္ခ်ည္ယူလိုက္ျပီး နိုင္လြန္ျကိဳးအား
ေပ ၂၀၀ ခန့္က်ယ္ေသာ ျမစ္အားကန့္လန့္ ျဖတ္
၍ ျမစ္ျပင္ အထက္ လူတရပ္အျမင့္ေလာက္မွ သြယ္တန္းလိုက္သည္။
ထို့ေနာက္ တစီးလ်င္ ဝါးလုံးဆယ္လုံးခန့္စုစည္း
ျပီး ဝါးေဖါင္ငယ္မ်ား မ်ားျပဳလုပ္ျပီး ဝါးေဖါင္တခုစီ
အား ဆယ္ေပခန့္ျခားျပီး ျမစ္အားကန့္လန့္ျဖတ္
သြားထားေသာ နိုင္လြန္းျကိဳးတြင္ ခ်ိတ္ဆက္ခ်ီ
ေႏွာင္သည္။ ထိုအခါ ဝါးေဖါင္ငယ္မ်ားသည္ ေရႊလီျမစ္ေျကာအတိုင္း အလ်ားလိုက္ေမ်ွာ၍ ျမစ္ အတြင္း ကန့္လန့္တတန္းထဲစီျပီးသားျဖစ္သြား
သည္။ ထိုဝါးေဖါင္ငယ္မ်ားေပၚမွ ဝါးလုံးမ်ား ကန့္ လန့္ျပန္တန္းျပီး တဖက္ကမ္းဆီသုိ့ တံတားထိုးရ
သည္။ ဤသုိ့ျဖင့္ ေရစီးျကမ္းေသာ ေရႊလီျမစ္အား
ညအေမွာင္ လေရာင္ေအာက္တြင္ျဖတ္သန္းျက
သည္။
တံတားျဖစ္သြားသည္ဆို၍ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖတ္
သန္း၍ ရသည္ေတာ့ တံတားတာဝန္ယူသည့္ ရဲ
ေဘာ္မ်ားမွ မျပတ္ေစာင့္ေနရသည္။ တံတားသည္ ျပင္းထန္ေသာေရစီးေအာက္တြင္ ခပ္လွဳပ္လွဳပ္။လူ
တက္နင္းသည္ႏွင့္ ဝါးတံတားကေရတြင္နစ္သည္။
ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္လ်င္ ဆယ္ေပခန့္ျခား၍ ဝါး
တံတားကို ခပ္ေျဖးေျဖးျဖတ္ျကရသည္။ ဝန္တင္
လားျမင္းေတြက ထိုဝါးတံတားေပၚျဖတ္မရ။ ျမင္း
ေပၚမွ ဝန္မ်ားကိုခ်၍ ျမင္းကို အလြတ္အတိုင္း ျမစ္
တြင္းေမာင္းခ်ကာ ျဖတ္ကူးေစရသည္။ လားျမင္း
မ်ားေပၚမွဝန္မ်ားကို ရဲေဘာ္မ်ားထမ္းျဖတ္ရသည္။
လက္နက္အျပည့္အစုံ ေက်ာပိုးအိတ္အပါခ်ပ္ဝတ္
အျပည့္အစုံႏွင့္ စစ္သည္မ်ား ျမစ္တြင္းျပဳတ္က် သည္ျဖစ္ေစ နိုင္လြန္ျကိဳးျပတ္၍ ဝါးတံတားျပတ္
သည္ျဖစ္ေစ အဆိုပါဝါးတံတားေပၚမွသူမ်ား ျပန္
ေပၚလာဖိ့ုအေျကာင္းမျမင္ေခ်။
သုိ့ေသာ္ ညလုံးေပါက္နီးပါး ျဖတ္သန္းျပီး
အဆုံးအရွံဳးမရွိေက်ာ္လႊားနိုင္ခ့ဲျကသည္။ အား
လုံးျဖတ္သန္းျပီးေတာ့ ဝါးတံတားကိုဖ်က္ဆီးကာ
ျမစ္အတြင္းေမ်ွာပစ္လိုက္ျပီး ေနာက္ေျကာင္းရွင္း
လိုက္ျကသည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ပူးတြဲတပ္ဖြဲ့
ဝင္အားလုံး လန္းဆန္းေနသည္။ ြ
ကြတ္ခိုင္ နန့္ခိုင္အနီးကားလမ္းအား၎ ေရႊလီျမစ္အား၎ ျဖတ္သန္းခ့ဲျပီးေနာက္ ေန့ေရာညပါခ်ီတက္ခ့ဲရသည့္ ပင္ပမ္း
မွဳမ်ား ေမ့ေပ်ာက္သြားျကသည္။ စိတ္လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးသြားျကသည္။မနက္မိုးလင္းေတာ့ ကခ်င္ ္ျပည္နယ္ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚရွိ ေတာင္ကမ္းပါးရံ
တခုေပၚမွ ေမ်ာက္အုပ္ျကီးက ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ ္ျကိဳဆိုေနသည္ကိုေတြ့ရသည္။ ေတာင္ေတာရယ္ ္သာ ေမ်ာက္အုပ္ကျမဴးဟုဆိုရေပမည္။
ေယာယုံျမင္တိုင္း မ်က္ရည္ဝိုင္းသည္
ထိ့ုေနာက္ KIA/CPB ပူးတြဲတပ္ဖြဲသည္ နမ့္
ခမ္း ဗန္းေမာ္ကားလမ္းအား အေႏွာင့္အယွက္မရွိ ျဖတ္သန္းကာ တရုတ္နယ္စပ္ နမ့္ဝမ္ေခ်ာင္းအ တိုင္း ေျမာက္ဖက္ လြယ္ဂ်ယ္အနီးသုိ့ခ်ိတက္သြား
ကာ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ KIA ဗဟိုမွတပ္မ်ား
ႏွင့္ ၁၉၈၅ မတ္လဆန္းတြင္ပူးေပါင္းလိုက္သည္။
လြယ္ဂ်ယ္မေရာက္မွိီတေနရာတြင္ CPB ေျမာက္ပိုင္းဗ်ဴရိုမွ စစ္ဦးစီးမွဴး ေစာထြန္းတင္ လာ
ေရာက္ပူးေပါင္းသည္။ အလားတူပင္ KIA ဗဟိုမွ
ေခါင္းေဆာင္ လမုန္တူးဂ်ိဳင္ စစ္ေျမျပင္တပ္မွဴး
အျဖစ္ ဗိုလ္မွဴးဆန္လီႏွင့္ KIA ဗဟိုမွ တပ္ရင္းတိ့ုပါ ေရာက္ရွိလာသည္။ ဤတြင္ ပူးတြဲတပ္၏ရည္မွန္း
ခ်က္ကို အေကာင္ထည္ေဖၚရန္ျပင္ဆင္ျကသည္။
ပူးတြဲတပ္၏ရည္မွန္းခ်က္မွာ ေယာယုံစခန္းအား
တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ရန္ျဖစ္သည္။
ေယာယုံသည္ တရုတ္နယ္စပ္အနီး လြယ္ ္ဂ်ယ္ေဒသ အေနာက္ဖက္ရွိ လြယ္ဂ်ယ္ေဒသကို
စုိးမိုးေနေသာ ေတာင္ေက်ာျကီးအစြန္မွ ေတာင္
၏အမည္သညာျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္မွ မိုးေမာက္
သုိ့လာျပီး အေရွ့ဖက္သုိ့တက္လ်င္ စိန္လုံကမၻာ
ေတာင္ေပၚသုိ့ေရာက္သည္။ ထိုေတာင္ေျကာအ
တိုင္း အေရွ့ဖက္သုိ့လာလ်င္ ေယာယုံေတာင္အထိ
တဆက္စပ္ထဲရွိသည့္ ေတာင္ေျကာျဖစ္သည္။
ေယာယုံမွဆင္းလ်င္ လြယ္ဂ်ယ္ကြင္းအတြင္းသုိ့
ေရာက္သည္။ ေယာယုံသည္ လြယ္ဂ်ယ္ကြင္းအား
စုိးမိုးထားသည္။ သုိ့ျဖစ္ရာ ေယာယုံေတာင္ကုန္း
ေပၚတြင္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ ္ခံ ခလရ ၄၇ မွတပ္ခြဲတစ္ခြဲ စခန္းထိုင္သည္။ ထိုေယာယုံစခန္းအား တိုက္ခိုက္ ္သိမ္းပိုက္ထိမ္းခ်ဳပ္နိုင္လ်င္ လြယ္ဂ်ယ္ကြင္းအား ထိမ္းခ်ဳပ္၍ အေျခခံေဒသအျဖစ္တည္ေဆာက္နိုင္ ျပီျဖစ္သည္။
ေျမာက္ပိုင္းတိုင္း ဗန္းေမာ္စစ္ဗ်ဴဟာေအာက္ရွိ
အစိုးရတပ္မ်ားသည္ ထိုစဥ္ကတပ္ခြဲအလိုက္စခန္း
ထိုင္ျကသည္။ ေယာယုံသည္ ထိုအထဲမွစခန္းတခု
ျဖစ္သည္။ေတာေျကာေပၚတြင္ တပ္ခြဲမွဴးဦးစီးပင္မ
တပ္ခြဲစခန္းထိုင္ျပီး ေတာင္ေျကာေဘးရွိ ေတာင္ ကုန္းငယ္ေပၚတြင္ တပ္ျကပ္ျကီး တစ္ဦးဦးစီး၍ တပ္စိတ္တစိတ္ ကာကင္းအျဖစ္ စခန္းထိုင္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ KIA/CPB ပူးတြဲတပ္အင္အား
ေထာင္ခ်ီ၍ ဗန္းေမာ္ကားလမ္းေပၚရွိ ကိုက္ထိပ္
အနီးမွ ျဖတ္သန္းသြားျပီး အင္အားစုဖြဲ့ေနသည္ကို
မပခ မွသိျပီး အာရံုစိုက္စစ္ေရးသတိရွိေနျပီျဖစ္
သည္။ တပ္စခန္းအားလုံးအားလည္း တပ္လွန့္
ထားသည္။ ညဘက္ တဝက္အိပ္ တဝက္နိုး စနစ္က်င့္သုံးသည့္အျပင္ စခန္းတြင္းရွိရဲေဘာ္အား လုံး မနက္ ၄ နာရီတြင္ အသင့္အေနအထားရွိေစ
သည္။ စခန္းတခုခုကို တိုက္မည္ကို တြက္ဆ၍ရ
ေနျပီျဖစ္ျပီး မည္သည့္စခန္းျဖစ္မည္ကို တြက္ဆ
ေနျကသည္။ အရန္လွဳပ္ရွားစစ္ေျကာင္းမ်ားကို
လည္း စစ္ကူေပးနိုင္ရန္ အသင့္ျပင္ဆင္ထား သည္။ထိုစဥ္ အစိုးရတပ္ရင္း တပ္ဖြဲ့အားလုံးလိုလို
သည္ အင္အားဖြဲ့စည္းပုံျပည့္သည္။ တစ္ခြဲလ်င္
စစ္သည္ ၈၀ ခန့္ရွိသည္။
ပူးတြဲတပ္ဖြဲ့ကလည္း အင္အားျပည့္စုစည္းျပီး
ျဖစ္ရာ ေယာယုံစခန္းအားတိုက္ခိုက္ရန္ ဆုံးျဖတ္
လိုက္ျကသည္။ ၁၉၈၅ မတ္လ ၂၁ ရက္ညတြင္
ေယာယုံစခန္းအား ခ်ဥ္းကပ္၍ မတ္လ ၂၂ ရက္
အာရံုဦးတြင္ တိုက္ခိုက္ရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ျကသည္။
အစိုးရတပ္စစ္ကူမ်ားအား တားဆီးရန္ စိန္လုံက
ဘာ ႏွင့္ ေယာယုံျကား ေတာင္ေျကာေပၚတြင္ ေဒသက်ြမ္းက်င္ေသာ KIA တပ္ဖြဲ့မ်ားက တာဝန္ ယူျပီး ရွမ္းျပည္မွလာေသာ ပူးတြဲတပ္ဖြဲ့က စခန္း အား တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ျက သည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္
္
photo credit Mungdungla Wawhkyung