(က်ေနာ္တို႔ဆီက မိဘမ်ားကိုေျပာျပရင္ ယုံပါ့မလား)
ကခ်င္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔ရဲ့ အေမရိကန္ ေမြးစားအေမအေၾကာင္း ဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပၚလာတယ္။
ဟိုး ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ဖ်ား ကခ်င္ျပည္နယ္က ဒြဲဘူ မရစ္ပ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ေလးမွာပဲ မေလးရွားကို ခိုးဝင္ၿပီး ဘဝကို ႐ုန္းကန္ေနရတယ္။ ကြာလာလမ္ပူက ဂ်ပန္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ တရားမဝင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့ ဘဝတူေတြနဲ႔ အတူေနထိုင္ခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ သူတို႔ေနတဲ့ အိမ္ကို မေလးရွားအာဏာပိုင္ေတြ ဝင္ဖမ္းေတာ့ ပိန္ပိန္ေသးေသးး ဒြဲဘူက ကုတင္ေအာက္မွာ ဝင္ပုန္းေနလို႔ လြတ္သြားၿပီး က်န္တဲ့လူေတြေတာ့ အဖမ္းခံသြားရသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဒြဲဘူလည္း ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္႐ံုးမွာ စာရင္းေပးၿပီး ခိုလံႈခြင့္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရတယ္။
သူ႔လို အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ တစ္ေကာင္ႂကြက္ေလးေတြကို ေမြးစားမယ့္သူ ရွိမွ တစ္ျခားႏိုင္ငံကို ပို႔ေပးတာဆိုေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ တစ္ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ေစာင့္ရရွာတာေပါ့။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ အသက္ ၁၇ ႏွစ္မွာ လူသာရင္ခရစ္ယာန္အသင္းက တာဝန္ယူလို႔ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကို မ်က္စိသူငယ္နဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
သူ႔ကို ေမြးစားမယ့္သူက ဝါရွင္တန္ျပည္နယ္၊ အဲဗားရက္ၿမိဳ႕က အက္ဒရီယာနာ ဂယ္လက္ဂါဆိုတဲ့ အသက္ ၄၃ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ပါ။ သားသမီးမရွိတဲ့ တစ္ကိုယ္ေရ အမ်ိဳးသမီးအေနနဲ႔ လူမ်ိဳးျခား ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးဖို႔ မလြယ္မွန္းသိေပမယ့္လည္း ဒြဲဘူကို ေမြးစားမယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့တယ္တဲ့။
ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မတက္ခဲ့ရဘဲ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အထိ ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ေက်ာင္းခဲ့ရတဲ့ ဒြဲဘူဟာ အေမရိကားကို ေရာက္လာၿပီး အဲဗားရက္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တက္ရၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ဘဝေလး ေအးခ်မ္း သာယာသြားေလၿပီ ဆိုတဲ့ ေပ်ာ္စရာဇာတ္သိမ္းေလး ျဖစ္သြားမွာပဲ။
ဒါေပမယ့္၊ အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။
သူတို႔သားအမိရဲ့ ျပႆနာကို ၾကားရင္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ အံ့အားသင့္သြားမွာ အမွန္ပဲ။ ေက်ာင္းဆရာမအေမနဲ႔ တစ္ျပည္သူ ေမြးစားသမီးရဲ့ ျပႆနာက ‘မိဘကို ျပန္မေျပာတဲ့ကိစၥ’ ပါတဲ့ဗ်ာ။
ဒြဲဘူလို မိဘမဲ့ တစ္ေကာင္ႂကြက္၊ သူမ်ားခိုင္းသမွ် လုပ္ၿပီး ဘဝကို တစ္ေယာက္တည္း ႐ုန္းကန္လာရသူေလးတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို ကယ္တင္ၿပီး ခုလို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ အေမကို ခြန္းတုန္႔ျပန္ ဘယ္ေျပာမလဲ။ က်ေနာ္တို႔ အာရွလူမ်ိဳးေတြအေနနဲ႔ လူႀကီးသူမကို ျပန္ေျပာတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ မိုက္႐ိုင္းဆိုးသြမ္းတယ္လို႔ ယူဆၾကတာ မဟုတ္လား။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြက “ေပးတာယူ၊ ေကၽြးတာစား၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ျပန္မေျပာနဲ႔” ဆိုတဲ့ စစ္တပ္ပံုသြင္း လူေနမႈစနစ္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာပါ။
ဒီေတာ့ ကခ်င္မေလး ဒြဲဘူဟာ သူ႔ ေက်းဇူးရွင္အေမ အက္ဒရီယာနာ ေျပာသမွ် ေခါင္းငံု႔ခံတယ္၊ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္တယ္။ အေမက သူ႔ကို ေျပာဆိုဆူပူလို႔ မေက်နပ္လည္း ၿငိမ္ခံတယ္၊ ဝမ္းနည္းရင္လည္း ၿငိမ္ခံတယ္၊ စိတ္ဆိုးရင္လည္း ၿငိမ္ေနတာပဲတဲ့။ အေမေျပာရင္ ေျပာတဲ့အတိုင္း တစ္သေဝမတိမ္း လိုက္နာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆို မိဘစကားကို ေျမဝယ္မက် နားေထာင္တဲ့ သမီးအလိမၼာေလးဆိုၿပီး ဖူးဖူးမႈတ္ ခ်စ္မွာပဲ။
ဒါေပမယ့္၊ အေမရိကားမွာေတာ့ အေမကို ျပန္မေျပာရေကာင္းလားဆိုၿပီး သူ႔အေမက မေက်နပ္ဖူး။ ျပႆနာလုပ္ေတာ့တာပဲ။
အဲဒါနဲ႔ counseling ဆိုတဲ့ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေရး လုပ္ရတဲ့ အဆင့္ထိေရာက္သြားေရာ။ အေမရိကားမွာ မိဘနဲ႔သားသမီး၊ လင္နဲ႔မယား၊ ဆရာနဲ႔တပည့္ အဆင္မေျပရင္ အဲဒီ counseling မွာ သက္ဆိုင္ရာ ပညာရွင္နဲ႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီး အေျဖရွာ ေျဖရွင္းၾကတဲ့ စနစ္ရွိတယ္ေလ။
ဒီေတာ့ အေမ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို သမီး ဒြဲဘူနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးၾကတယ္။ သားသမီးက ခုလို ၿငိမ္ၿပီး ေျပာသမွ် နားေထာင္တာမ်ိဳးကို အေမရိကန္မိဘေတြက မလိုခ်င္ဘူး။ သားသမီးေတြက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္ဆႏၵရွိတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မိဘကို ေျပာရမယ္။ မိဘက လုပ္ခိုင္းေပမယ့္ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္ရင္၊ ကိုယ္မႀကိဳက္ရင္ ျငင္းရမယ္တဲ့။
ဒီေနရာမွာ မိဘနဲ႔ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ့္ဖက္က အက်ိဳးအေၾကာင္း ခိုင္ခိုင္လံုလံု ဆင္ေျခေပးၿပီး ရွင္းျပတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာပါ။ (က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာဆို မိဘက ခိုင္းလို႔ ဝါသနာ တစ္စက္မွ မပါဘဲ ေဆးေက်ာင္းတက္ရသူေတြ တစ္ပံုႀကီး ေတြ႕ဖူးၾကမွာပဲ။)
အဲဒီလို သားသမီးက အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ျပန္ေျပာရင္လည္း မိဘက ဇြတ္မလုပ္ခိုင္းဘူး။ (အဲဒါကိုလည္း ျမန္မာမိဘေတြ သေဘာေပါက္ နားလည္ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ မိဘက ဒါဆို ဒါပဲ၊ ဗူးဆို ဖ႐ံုမသီးတဲ့ မိဘေတြ အမ်ားႀကီးပါ။)
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒြဲဘူလည္း သူ႔အေမရဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို နားလည္ၿပီး သူ႔အေမရဲ့ ဆႏၵအတိုင္း သူရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို အေမနဲ႔ ဖြင့္ၿပီး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးတယ္။ သားအမိခ်င္း ပိုၿပီး ရင္းႏွီးပြင့္လင္းစြာ ဆက္ဆံၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ ေႏြးေထြးမႈ ရွိလာတယ္။
ဒြဲဘူရဲ့ စကားအတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့၊ “The greatest thing was learning to speak up,” she said. “That's not something you can adapt to so easily.” (အႀကီးဆံုးကိစၥကေတာ့ ဖြင့္ေျပာတတ္ေအာင္ သင္ယူရတာပါ၊ အဲဒါက သိပ္လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ လုပ္လို႔ ရႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး) လို႔ သူက ေျပာတယ္။
ခုေတာ့ ဒြဲဘူဟာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက AA လို႔ေခၚတဲ့ အငယ္တန္း ဘြဲ႕တစ္ခုကို ဓာတုေဗဒအဓိကနဲ႔ ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ဝါရွင္တန္ျပည္နယ္ တကၠသိုလ္မွာ ဇီဝဓာတုေဗဒ ဘြဲ႕ယူဖို႔ ပညာသင္ေနရင္း သြားဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
(ဒီေနရာမွာ သတိျပဳသင့္တာ တစ္ခုကို ေထာက္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ မယ္မယ္ရရ ေက်ာင္းမေနခဲ့ရဘဲ မေလးရွားက ဂ်ပန္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ရရာအလုပ္ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ကခ်င္မေလးဟာ အေမရိကားေရာက္ၿပီး အခ်ိန္တိုတို ၇ ႏွစ္ေလာက္အတြင္း ဒီေလာက္အထိ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ သင္ယူႏိုင္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို ခ်ီးက်ဴးသင့္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆႏၵျပေတာင္းဆိုေနတာလည္း ဒီလို ပညာေရးစနစ္မ်ိဳး လိုခ်င္ရွာလို႔ ျဖစ္မွာပါ။)
အခု အသက္ ၄၉ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေမြးစားအေမ အက္ဒရီယာနာလည္း သူ႔သမီးအတြက္ အရမ္းဂုဏ္ယူေနၿပီေလ။ “ကၽြန္မသမီးက ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့သူ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာက္ေျခဘဝကို ျပန္သြားမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” လို႔ လက္မေထာင္ၿပီး ေျပာေနတယ္။
သူလိုခ်င္တာ မိဘေျပာသမွ် ေခါင္းငံု႔ နားေထာင္တဲ့ သားသမီးမဟုတ္ဖူး။ ေျပာရဲဆိုရဲ၊ လုပ္ရဲကိုင္ရဲ၊ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးရဲတဲ့ အနာဂတ္ရဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးကို ျပင္ျပင္းျပျပ လိုခ်င္တာပါ။
(အေမရိကန္ ေမြးစားမိခင္ အက္ဒရီယာနာ ဂယ္လက္ဂါ နဲ႔ သမီး ကခ်င္မေလး ဒြဲဘူတို႔ရဲ့ ၾကည္ႏူးစရာ ဓာတ္ပံုေလးပါ။)
Credit ; မင္းျမတ္ေမာင္ (ကာလီဖိုးနီးယား)
