=================================
(ဧရာ၀တီ)
လတ္တေလာျဖစ္ပြားခဲ့ျပီး တပ္မေတာ္သား ၇ ဦး က်ဆုံးခဲ့ေသာ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္း အစိုးရ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ကိုးကန္႔ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕တုိ႔အၾကား တုိက္ပြဲမ်ားသည္ အစိုးရ ေဖာ္ေဆာင္လ်က္ရွိေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေအာင္ျမင္မႈ မရရွိျခင္းကို အခိုင္အမာ သက္ေသျပမႈတခုျဖစ္သည္။
ယင္းတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ျမန္မာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ မဟာမိတ္ တပ္မေတာ္ (MNDAA) သည္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ ယခင္ စစ္အစိုးရ၏ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႕စည္းေရးကို လက္မခံသျဖင့္ တပ္မေတာ္က တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ ေလာက္ကိုင္ေဒသ အေျခစိုက္ ကိုးကန္႕တပ္ဖြဲ႕ျဖစ္သည္။
ယင္းကိုးကန္႕တပ္ဖြဲ႕သည္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ အေစာဆံုး ခြဲ ထြက္လာသည့္ အဖြဲ႕ျဖစ္ၿပီး အစိုးရႏွင့္ ပထမဆံုး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူခဲ့ေသာ အဖြဲ႕တခု
ျဖစ္သည္။ ဖုန္ၾကားရွင္ႏွင့္ ဖုန္ၾကားဖူးတို႔ ဦးေဆာင္သည့္ အဆိုပါ ကိုးကန္႔အဖြဲ႕သည္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ အတည္ျပဳၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ အစိုးရက နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႕ ခိုင္းသည့္အခါ လက္မခံေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္က ကိုးကန္႔ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ အထူးေဒသ ၁ ကို ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္။
တပ္ဦးဘီလူးဆိုသကဲ့သို႕ ေဒသခံမ်ားကို အစိုးရစစ္တပ္က ရက္စက္စြာ ျပဳမူဆက္ဆံခဲ့သျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကပင္ သတိေပးခဲ့ရသည္။ လက္နက္ခ် ကိုးကန္႕ေခါင္းေဆာင္ တခ်ိဳ႕ကို သူေကာင္းျပဳျပီး ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအသြင္ေျပာင္းျပီး လႊတ္ေတာ္ထဲ ပို႕ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကိုးကန္႕ေဒသ အစစ္အမွန္ ျငိမ္းခ်မ္းသြားျခင္း မဟုတ္သည္ကို ယခု ျပန္လည္ေပၚေပါက္လာေသာ ကိုးကန္႕အဖြဲ႕က သက္ေသပင္။
တပ္မေတာ္၏ သေဘာထားမွာ လံုျခံဳေရးကို ေရွ႕တန္းတင္၍ လက္နက္ကိုင္မ်ား လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းေရး အပါအ၀င္ စစ္မႈထမ္းအျဖစ္မွ ႏုတ္ထြက္ခြင့္ျပဳေရး၊ အရပ္သားအျဖစ္ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းေရး ျဖစ္ေသာ Disarmament ၊ Demobilization ႏွင့္ Reintegration (DDR) ကို ပံုေဖာ္လိုသည္မွာ နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ႏိုင္ငံတကာတြင္မူ ႏိုင္ငံေရး အေျဖတခု သို႔မဟုတ္ တဖက္ႏွင့္တဖက္ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ႏုိင္သည့္ အခါ မ်ိဳးေရာက္မွသာလွ်င္ DDR က ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေလ့ရွိသည္။
ဥပမာအားျဖင့္ မၾကာမီက ျငိမ္းခ်မ္းေရးရယူႏိုင္ခဲ့ေသာ ဖိလစ္ပုိင္ႏုိင္ငံ ေတာင္ပိုင္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို ဗဟိုအစိုးရက အာမခံခဲ့ျပီး လက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ား ကိုယ့္ေဒသကိုယ္ ျပန္လည္ လံုျခံဳေရးယူမည့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ပံုစံ ျပန္လုပ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရရွည္ခံေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္လွ်င္ မိမိဩဇာခံ႐ံု သို႕မဟုတ္ လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းလိုက္႐ုံႏွင့္ မျပီးပါ၊ ေဒသခံမ်ားက မိမိတို႕ဘဝ လုံျခဳံစိတ္ခ်ရသည္ဟု ယံုၾကည္လာႏိုင္မည့္ ႏုိင္ငံေရး ၀န္းက်င္ေကာင္းတခု ဖန္တီးေပးရန္ လုိအပ္ပါသည္။
သမၼတ ဦးသိန္းစိန္အစုိးရက ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ အာဏာ စတင္ ရယူၿပီး ေနာက္ပိုင္း ကမာၻ႕ အရွည္ၾကာဆုံး ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္မည္ဟု ေျပာဆုိၿပီး တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္ တပ္ဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာျမင့္လာၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးမႈေတြမွာလည္း အရာမထင္ဘဲ တုိက္ပြဲမ်ား ျပန္လည္ ျဖစ္ပြားေနျခင္းသည္ ေဟာင္းႏြမ္းျပီး ေခတ္မမီေတာ့ေသာ လုံျခံဳေရးဆိုင္ရာ နည္းလမ္းကို ဆက္လက္ကိုင္စြဲထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ေခတ္မီၿပီး ေရရွည္အျမင္ရွိသည့္ လုံၿခဳံေရးဆိုင္ရာ အယူအဆမွာ စစ္ေရးအျမင္ တခုတည္းတြင္သာ အေျခမခံဘဲ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးဆိုင္ရာ မညီမွ်မႈမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံ ေဖာ္ထုတ္ ေျဖရွင္းလိုေသာ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးကို တာဝန္သိစြာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိေစေသာ ခ်ဥ္းကပ္မႈအေပၚလည္း အေျခခံသည္။ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ က်င့္သုံးလာခဲ့သည့္ မူဝါဒ၊ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းႏွင့္ အေတြးအၾကံေဟာင္းမ်ားကို မစြန္႕လႊတ္ႏိုင္သေရႊ႕ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရးမွာ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တုိင္း ေ၀းပါဦးမည္။
